Druga część „Obsydianowego serca” nie jest ani powieścią, którą można od góry do dołu skrytykować, ani utworem, który spełniłby oczekiwania rozbudzone przez tom pierwszy i okładkowe noty. Przyjemnie spędza się przy niej czas, wartka akcja nie pozwala nudzie wkraść się choćby na moment między stronice, a XIX-wieczne realia, zarysowane zgrabnie, wiernie i z nutką ironii, cieszą oko. Cóż jednak z tego, kiedy dobre wrażenie zacierają karykaturalni główni bohaterowie i silenie się na nadmierną, rażącą sztucznością dramaturgię w końcowym fragmencie książki?

Im bliżej końca, tym bardziej „Obsydianowe serce” przypomina typowy, ckliwy romans, zapominając o manuskrypcie, od którego zależą losy całej ludzkości. Kolejne wydarzenia podyktowane są chęcią dotarcia do punktu kulminacyjnego, którego jedynym celem jest połączenie bohaterów w sposób, który wykaże ich niezwykłe oddanie i udowodni gotowość do poświęceń. Wszyscy czytelnicy zaś westchną z rozmarzeniem i uwierzą w miłość do grobowej deski, która zrodziła się między postaciami po jednym dniu znajomości. Po lekturze pierwszej części nikt raczej nie miał wątpliwości, którego z adoratorów wybierze Corrisande Jarrencourt, więc brak jakiekolwiek zaskoczenia to tylko gwóźdź do trumny tego sztampowego zakończenia, rażącego swym pompatycznym dramatyzmem i oblepionego kilogramem cukru, od którego zgrzytają zęby.

Szkoda, że wątek miłosny przytłoczył i zdominował drugą część powieści, podczas gdy mogła ona skupić się na rozwijaniu intrygi kryminalnej czy też bardziej wnikliwym zaprezentowaniu systemu magii i świata tajemniczych feyonów. Autorka skąpi nam informacji na te tematy, brnąć po raz kolejny w opis przymiotów bohaterów i powtarzając to, co już wiemy – panowie są mężni, silni i gotowi oddać życie w obronie dam, niewiasty zaś dobre, o czystym sercu, a przy tym odważne i cierpiące w milczeniu. Postaciom nie udało się wyrwać ze schematów, które pozwalają oddać ich charakterystykę w jednym zdaniu, a kiedy jakiś wątek poboczny zaczyna nabierać rumieńców – jak ujawniona tajemnica Elizy Parslow – zostaje zduszony w zarodku.

Szkoda zmarnowanego potencjału „Obsydianowego serca”, zarówno bowiem świat, który wykreowała Honisch, jej wiedza dotycząca obyczajów, strojów czy wystroju wnętrz, jak i wciągający, łatwo przyswajalny styl i dobrze zapowiadający się wyścig po niebezpieczny manuskrypt, rodziły nadzieję na książkę lepszą od tej, jaką ostatecznie otrzymaliśmy. Jeśli można ją komuś z czystym sumieniem polecić – to tylko koneserkom romansów w historycznych realiach, którym nie przeszkodzą elementy fantastyczne. Romansów przewidywalnych i nad wyraz dramatycznych, dodajmy, ze sztampowymi bohaterami w roli głównej. Pozostali mogą ominąć tę pozycję i nie będą szczególnie stratni.

Marta Weronika Najman