Autorka ma niesamowitą wyobraźnię, co udowodniła już w książkach dla dorosłych, pisząc surrealistyczne historie („Senny żywot Leonory de la Cruz” czy „Spiskowcy wyobraźni”). Z łatwością przychodzi jej wplatanie w baśnie i legendy przekazywane w tradycji z pokolenia na pokolenie elementów zgoła niebaśniowych. Zagłębiamy się w świat wierzeń i guseł, świat niezwykły, istniejący w umysłach przodków, zaludniony przez dziwne stworzenia. I właśnie te archaiczne elementy przełożyła Taborska na język współczesny, zrozumiały dla czytelników ery technicyzacji.

Nadając swoim opowieściom współczesny rys, autorka doprawiła je sporą dawką humoru. Pokazuje, że folklor nie musi być nudny i kojarzyć się wyłącznie z zakurzonymi eksponatami w muzeum. Wydobywa z niego magię, łączy tradycję ze współczesnością, ale też uczy poszanowania dawnych wierzeń, nawet jeśli współczesnym wydają się one co najmniej dziwne. Lektura tej książki to nie tylko podróż do przeszłości, ale przede wszystkim poznanie i próba zrozumienia małego fragmentu świata naszych przodków.

Taborskiej wtóruje Lech Majewski, plakacista i grafik, który zadbał o oprawę graficzną „Licha”. Artysta wykorzystał różne techniki, widać na ilustracjach wyraźną inspirację sztuką ludową, naiwną, charakterystycznymi dla danych regionów Polski motywami, znajdzie się i detal inspirowany sztuką Zofii Stryjeńskiej, a całość skrzy się od kolorów i ukrytych sensów. Ilustracje nie tylko znakomicie dopełniają teksty, ale jeszcze opowiadają swoje własne historie. Bo baśnie dzieją się również na ilustracjach, to osobne opowieści, nie zawsze mające odniesienie w treści. Artystyczny duet stworzył zaskakujące połączenie pełne kolorowych wrażeń. Świat realny przeplata się z baśniowym, a współczesność z dawnymi dziejami.

Po książkę sięgną w pierwszej kolejności dzieci, ale nic nie stoi na przeszkodzie, by zachwycili się nią również dorośli czytelnicy. Szczególnie ci, którzy zapomnieli o tym, jak piękny mamy folklor i skąd bierze się w nas chęć powrotu do wierzeń słowiańskich przodków. Uczy nas Taborska odkrywać pierwiastek magiczny w rzeczywistości, porusza wyobraźnię i łączy rzeczywistość z baśnią. Te wszystkie elementy sprawiają, że jest to pozycja wyjątkowa na rynku wydawniczym.

Sądzę, że te bajki mają szansę zagościć na dłużej w domach małych czytelników, a czytane będą nie tylko do poduszki. Mazowiecka wioska, w której znalazła się autorka, jest niezwykła. I podobnych cudowności powinniśmy szukać sami w miejscowościach, które znamy albo przemierzamy podczas letnich wojaży. Ja, tak jak autorka, nie uwierzyłabym w to wszystko, gdybym przypadkiem nie trafiła do mazowieckiej wioski, innej niż inne wioski na Mazowszu, Podhalu, Kaszubach, Kurpiach... Mknie pociągiem przez stronice barwny korowód bajecznych postaci, niczym w Tuwimowskiej „Lokomotywie”. Wsiądź do niego, czytelniku, i daj się porwać magii folkloru!

Magdalena Świtała