Cała trójka wyjeżdża do Wenecji, gdzie Milly planuje stosować się do zaleceń lekarza i wreszcie – według jej własnych słów - „żyć pełnią życia”. Napięcie między Kate a Deshnerem rośnie, coraz trudniejsze okazuje się ukrywanie przed ciotką dziewczyny i Milly łączącego ich uczucia. Tym samym Merton zaczyna interesować się – zupełnie odmienną od jego narzeczonej – Theale.

Henry James, uważany obecnie za jednego z najwybitniejszych anglosaskich powieściopisarzy, w Polsce należy do słabo znanych twórców. Jego prozę słusznie określa się mianem wymagającej – James tworzy kameralne historie, w których warstwa psychologiczna wyraźnie dominuje nad akcją. Tak jest również w przypadku „Skrzydeł gołębicy”, powieści wielokrotnie ekranizowanej (najbardziej znaną ekranizacją jest „Miłość i śmierć w Wenecji” z Heleną Bonham-Carter w roli Kate).

„Skrzydła gołębicy” to opowieść pozornie statyczna – dzieje się w niej niewiele, na pierwszym planie znajdują się moralne rozterki bohaterów. Każdy z nich przeżywa prywatny dramat. W świecie zdominowanym przez konwenanse etyka staje się mniej istotna. James konstruuje postacie trudne i skomplikowane, wymykające się prostym ocenom moralnym. Z prawdziwą wirtuozerią słowa odtwarza ich wewnętrzną walkę. Merton nie potrafi odmówić narzeczonej, a jednocześnie nie jest w stanie żyć ze świadomością popełnionych błędów. Kate, oszukując Milly, pragnie osiągnąć to, co tamtej dano przy urodzeniu – możliwość dokonywania samodzielnych wyborów. Milly zaś próbuje oszukać samą siebie, udając, że nie dostrzega tego, co oczywiste jest dla wszystkich.

„Skrzydła gołębicy” tworzą trudny portret uczucia. Merton i Kate posuwają się tak daleko w zaprzeczaniu temu, co ich łączy, że nagle gubią wzajemną miłość. Zacierają się granice między prawdą a fałszem, miłością a nienawiścią, dobrem a złem. Wszystko to zawiera się w rozmytej, niewyraźnej opowieści, gdzie poszczególne zdania zdają się stapiać ze sobą, tworząc zaskakujące konstrukcje. James łączy techniki powieściowe z teatralnymi, tym samym pozwalając czytelnikowi stać się częścią przedstawionego świata. Nie daje oczywistych odpowiedzi. Nie zawiera ich nawet w finale, który, choć pozornie mało wyrazisty, jest jednym z najmocniejszych akcentów całości.

„Skrzydła gołębicy” to rzeczywiście proza dla wymagających, wymuszająca na czytelniku maksymalne skupienie, trudna – a jednocześnie doskonała w treści i w formie.

Maria Guzelak-Robaszkiewicz