Michael Vey – czternastoletni bohater najnowszej powieści Richarda Paula Evansa, jest chory na zespół Tourette'a, który w jego wypadku objawia się przede wszystkim intensywnym mruganiem, zwłaszcza w stresujących lub krępujących sytuacjach. Chłopak ze względu na swoją słabość jest szykanowany przez silniejszych rówieśników: docinki, wpychanie do szafki - to jego codzienność, przez którą dodatkowo ma problemy z dyrektorem i często musi zostawać po lekcjach. Jednak nikt w szkole, poza przyjacielem Michaela nie wie, że zespół Tourette'a nie jest jedyną oznaką odmienności chłopaka. Posiada on również prąd elektryczny – zdolność kumulowania elektryczności w organizmie, którą potrafi porazić. O jego darze wie również bogata organizacja, która zrobi wszystko, by go odnaleźć i porwać...

- Znalazłeś dwoje ostatnich? (...) Czas nie jest po naszej stronie - odpowiedział rozmówca ostrym tonem. - Te dzieciaki są już za stare. Wiesz, jak trudno je przemienić w tym wieku.
- Wiem to lepiej niż ktokolwiek inny - powiedział dobrze ubrany mężczyzna, stukając swoim zwieńczonym rubinem piórem w biurko. - Ale mam swoje sposoby. A jeżeli się nie przemienią, zawsze pozostaje cela 25.
Nastąpiła długa przerwa, a potem głos w słuchawce odpowiedział złowrogo.
- Tak. Zawsze pozostaje cela 25.

Duże brawa dla autora. Nie dość, że porusza ważny problem, jakim jest choroba Tourette'a to jeszcze akcja powieści "Michael Vey. Więzień celi 25" jest naprawdę dobrze skonstruowana. Wątki się ze sobą splatają, potrafią zaciekawić czytelnika, a moment kulminacyjny jest naprawdę... no cóż, kulminacyjny. Szybkie tempo, fajerwerki, zwroty akcji - wszystko co powinno się znaleźć ma tutaj swoje miejsce. Sama powieść nie jest może zbyt odkrywcza - wiele wątków bowiem znanych jest z innych książek, jednak nie może wpłynąć to negatywnie na jej odbiór.

Początkowo przeszkadzał mi strasznie naiwność wypowiedzi narratora. Jednak jest to powieść skierowana do młodzieży, a główny bohater jest czternastolatkiem. Kiedy sobie to uświadomiłam, czytało się zdecydowanie lepiej. Sporym minusem jest jednak tłumaczenie. Spolszczanie nazw, które już od wielu lat funkcjonują w naszym języku, strasznie raziło. Zwłaszcza takie kwiatki, jak "czirliderka" czy "człowiek-nietoperz".

Jednak oceniając powieść za całokształt, zasługuje ona na dobrą ocenę. "Michael Vey. Więzień celi 25" jest przyjemną lekturą, która trudny temat choroby bohatera, porusza w bardzo dostępny sposób. Dzięki temu nastoletni czytelnicy mogą oswoić się z tematem choroby, która mimo że ciężka i nieuleczalna, nie musi górować nad wszystkim innym. Główny bohater jest chłopcem odważnym i honorowym. Kocha, cierpi i czuje tak samo jak inni. Jest to najważniejsza nauka, jaką można wyciągnąć z tej, wydawałoby się niezbyt zobowiązującej powieści.

Kinga Dąbrowicz