Życie Williama Watersa już od pierwszych lat naznaczone było tragedią. Po śmierci jego siostry rodzice nie byli w stanie go pokochać i poświęcać mu wystarczającej uwagi. Dorastał w przekonaniu o własnej bezwartościowości i niezasługiwaniu na miłość. Na jego drodze pojawia się jednak Julia, która wprowadza do jego egzystencji nieco blasku. Wraz z nią William zyskuje także nową rodzinę, która wypełnia jego życie nieznanym mu dotąd szczęściem, ciepłem, ale także chaosem. Przeszłość nie daje jednak o sobie zapomnieć.

To zdecydowanie jedna z tych historii, która intryguje zarówno fabułą, jak i wewnętrznymi zmaganiami bohaterów. Od samego początku William jawi nam się jako niezwykle interesująca i złożona postać. Jego wnikliwie przedstawiony portret wzbudza w nas wiele pytań i nadzieję na uzyskanie odpowiedzi. Zderzenie dwóch zupełnie innych systemów rodzinnych jest niepozornym zabiegiem, który otworzył autorce ogromne pole do popisu i potencjał do eksploracji różnorodnych systemów wartości, punktów widzenia i determinantów przyszłych zachowań bohaterów. To misternie skonstruowany portret traumy pokoleniowej, przedstawiający naznaczenia z dzieciństwa, które pozostają w bohaterze już na zawsze, pomimo całego szczęścia, które go spotkało. Nie każdą deprywację da się przezwyciężyć, są pewne rany, które niezagojone odradzają się na nowo w najmniej przewidywalnych momentach.

„Wiem, że potrafisz to zrobić sama, ale jeśli pozwolisz, chciałbym ci pomóc”. „Witaj, piękna” pełna jest smutku, melancholijnej eksploracji utraty lojalności i zaufania, daje jednak promyk nadziei tkwiący w sile rodziny. Jest doskonała w swojej prostocie. Nie stara się na siłę udawać literatury wysokiej czy przemawiać do nas patetyzmami. Styl autorki nie jest nadmiernie barwny, wszystko jest tu raczej dość dosłowne, a czasami mocno dosadne, co wcale nie odbiera historii ładunku emocjonalnego. Łatwość, z jaką się ją czyta, może nas wręcz wprawić w zakłopotanie ze względu na to, jak trudne i głębokie problemy porusza autorka na kartach tej powieści. Wielowątkowość opowieści z początku może wydawać się nieco chaotyczna, jednak już po chwili ta kalejdoskopowość narracji dodaje nam kolejnych interesujących barw do całego obrazu rodziny.

Jedyna rzecz, której mi zabrakło, to większa złożoność i wolniejsze tempo prowadzenia zakończenia. Wydarzenia z końcowej partii książki nieco odbierają głębię konstruowanym przez ponad 400 stron niejednoznacznym relacjom. Nie zmienia to faktu, że jest to jedna z najlepszych pozycji przeczytanych przeze mnie w tym roku. Dała mi dokładnie to, czego poszukuję w literaturze, i na pewno pozostanie ze mną na długo.

Dominika Wojtera