Oczywiście, że nie. Powtarzalność motywów jest konieczna. Chociaż tak naprawdę czasem trudno stwierdzić, dlaczego jedna powieść odniosła sukces, a inna nie. Wiadomo, że składowych jest wiele (język, fabuła, postacie itp.), ale bez nutki oryginalności wciąż czytalibyśmy te same książki. Bez wychodzenia poza strefę komfortu, bez zderzania się z odmiennością.

„Tak właśnie przegrywasz Wojnę Czasu” to miłosna opowieść o Blue pochodzącej z Ogrodu i Red pracującej dla Agencji. Obie instytucje zwalczają się w czasie i przestrzeni, w nieskończonej wersji światów. Trudno powiedzieć, kto wygrywa w tym konflikcie, gdyż starć jest zbyt wiele, a początkowy sukces w każdej chwili może przerodzić się w upokarzającą porażkę. Przeciwnicy planują ruchy na lata (a nawet wieki) do przodu, jednocześnie mierząc się z wyrafinowanymi rywalami. A Blue i Red ścierają się często, gdyż po prostu są najlepsze w tym, co robią.

Początkowy konflikt między nimi przechodzi w rywalizację, a rywalizacja w szacunek, aż w końcu w przyjaźń i miłość. Dziewczyny zaczynają wymieniać się listami, tak skrupulatnie ukrytymi, aby ich odczytanie przez osoby postronne było niemożliwe. Komplementują się wzajemnie, zwracając uwagę na wszystkie perfekcyjne działania rywalki. Tak wspaniałe umysły łączy wszystko, dzięki czemu wzajemne zrozumienie jest pełne i intensywne. Do czasu aż jedna z nich staje przed niemożliwym wyborem.

„Tak właśnie przegrywasz Wojnę Czasu” to przede wszystkim prosta opowieść o miłości rodzącej się z szacunku i samotności. Ale pod płaszczykiem opisu relacji kryje się również przesłanie – antywojenne i antykorporacyjne. W tym świecie jest tylko rywalizacja, nie ma pola do kompromisu. Walka nigdy się nie zakończy, gdyż żadna ze stron nie osiągnie wymarzonej przewagi. Dodatkowo Blue i Red bezwarunkowo muszą wykonywać rozkazy. W razie niesubordynacji kara zostanie wymierzona szybko i bezwzględnie.

Na pochwałę zasługuje również struktura powieści. Stworzyć spójną powieść o podróżach w czasie nie jest łatwo, gdyż w pewnym momencie zawsze może przyjść ochota, aby skrócić drogę do wielkiego finału. Inaczej mówiąc, autorzy mogli uznać, że to fabuła ma się dostosować do nich, a nie oni do fabuły. Na szczęście pilnowali tworzonej opowieści i trudno doszukać się jakichkolwiek słabych punktów. Tak naprawdę od początku lektury dostajemy tropy, które na końcu okazują się niezwykle istotne. Istotne, aby docenić zamysł i kunszt autorów. Za co warto ich pochwalić.

„Tak właśnie przegrywasz Wojnę Czasu” to świetna powieść o wspaniałym i wzruszającym zakończeniu. Czasem nie warto liczyć się z konsekwencjami. Czasem trzeba zrobić to, co da nam szczęście. Wiedzą o tym Blue i Red. Mam nadzieję, że również i wy teraz już to wiecie. Bo najprostsze prawdy czasem zobaczyć najtrudniej.

Michał Wnuk