Główną bohaterką „Na tropie trupa” jest… Małgorzata Starosta, pisarka poszukująca inspiracji do stworzenia książki, której akcja ma się toczyć na Kurpiowszczyźnie. Postanawia zabrać swoją przyjaciółkę Baśkę na urlop do skansenu. Plan ten musi jednak szybciutko ulec modyfikacji – zamiast Barbary na wycieczkę (dość niechętnie) udaje się Marek, mąż Małgosi, z zawodu lekarz.

Wojaż od początku do końca obfituje w liczne, mniej lub bardziej dziwne przygody. I chociaż tym razem literatka nie ma zamiaru pisać powieści kryminalnej, lecz romans historyczny, wokół niej nie brakuje sensacyjnych wątków: tajemniczy trup na torach, zaginięcie dwóch osób (dyrektorki skansenu i znajomego Barbary), podejrzane indywidua… A Małgorzata, rzecz jasna, nie może się powstrzymać i – wbrew zdrowemu rozsądkowi oraz przykazaniom zaprzyjaźnionego policjanta – rozpoczyna prywatne śledztwo. Duchowo i telefonicznie wspiera ją przyjaciółka, a fizycznie – przypadkowo napotkany bursztyniarz. Oczywiście mąż i stróże prawa wolą, żeby się w nic nie wplątywała, ale natura Małgosi na to nie pozwala. Jej działania narażają ją zatem na poważne niebezpieczeństwo.

Wszystko to opisane jest inteligentnie, błyskotliwie i dowcipnie, a od przeczytania powieści jednym ciągiem trzeba by mnie było odciągać wołami. Tekst utworu przeplatany jest ciekawostkami o Kurpiach, bursztynie i lokalnych legendach. Tutaj kolejny duży plus: autorka nie pretenduje do miana alfy i omegi, lecz podaje w przypisach źródła swojej wiedzy. Na końcu książki mamy z kolei przepisy kulinarne na regionalne potrawy, które spożywają bohaterowie utworu (rejbak kurpiowski, fafernuchy, chłodnik, a nawet piwo kozicowe). Takich atrakcji się po kryminale, nawet nietypowym, nie spodziewałam.

Z czystym sumieniem polecam tę książkę jako znakomitą rozrywkę! Radzę jednak czytać ją w domowym zaciszu, bo trudno się nie śmiać na głos.

Aleksandra Dolęga