W „Rozstajach zmierzchu” słowa Roberta Jordana po raz dziesiąty podrywają wiatr – wiatr, który nie jest prawdziwym początkiem, „niemniej był to jakiś początek”. W tym przypadku początek historii o politycznych zmaganiach między ludźmi władającymi Mocą na najróżniejsze sposoby, o przyjaciołach rozrzuconych po różnych zakątkach świata, szukających sposobu, aby go ocalić (niekiedy przed samym sobą), o skomplikowanych miłościach, misternie snutych planach i nagłych zdradach.

Koło Czasu nadal się toczy, jednak nie da się ukryć, że w dziesiątej odsłonie serii toczy się zdecydowanie wolniej. Jordan obszernie opisuje to, co działo się z bohaterami, kiedy Rand i Nynaeve objęli moc, ze szczegółami kreśli ich położenie i problemy, z jakimi się zmagają, ale nie posuwa akcji znacząco do przodu. Dużo tu planów i dyskusji, ale niewiele działania. Co więcej, niewiele jest też interakcji między głównymi bohaterami, co w poprzednich tomach stanowiło podstawę wielu komicznych sytuacji. Muszę przyznać, że po raz pierwszy miałam odczucie, że Jordan rzeczywiście przesadza z opisami, zwłaszcza kiedy dotyczą picia herbaty lub jazdy konno. W rezultacie „Rozstaje zmierzchu” okazują się powieścią raczej statyczną, dla wielu wręcz przegadaną.

Nie zmienia to faktu, że w żadnym momencie nie przyszło mi do głowy porzucić serię na tym etapie. Jordana zwyczajnie dobrze się czyta, nawet kiedy nie porywa dynamicznym rozwojem akcji. Czytałam już książki przeładowane akcją, ale napisane tak kiepsko, że psuło to przyjemność płynącą z lektury. W „Rozstajach zmierzchu” może nie ma wielkich porywów ani zwrotów, ale przyjemność nadal jest. Warto zainwestować czas w lekturę „Rozstajów zmierzchu”, zwłaszcza wiedząc, że każdy kolejny tom jest już oceniany znacznie wyżej. A i ten ma przecież swoje zalety, jak niespodziewane sojusze, wizyta w nawiedzonym mieście czy tajemnicze zabójstwa. Koło Czasu toczy się jak chce, nam pozostaje podążać za jego obrotami – aż do Ostatniej Bitwy.

Agnieszka Kruk