„Dłoń Króla Słońca” J.T. Greathouse’a to pierwszy tom trylogii „Kroniki Olchy”. Powieść ma formę autobiografii głównego bohatera i jej cztery części przedstawiają kolejne etapy jego życia. Świat stworzony przez Greathouse’a jest przesiąknięty klimatem kultur Wschodu, przez co różni się od większości światów fantasy nawiązujących do europejskiego średniowiecza. Pierwsza część skupia się na edukacji młodego Olchy, dzięki czemu wraz z nim poznajemy historię, kulturę i religię zarówno Sienu, jak i Nayenu. Możemy też śledzić rozwój głównego bohatera, który nie jest pozbawiony wad, popełnia błędy, niekiedy irytuje swoją pychą, ale z czasem dojrzewa, zmienia się i redefiniuje swoje priorytety. Narracja pierwszoosobowa pozwala nam zagłębić się w perspektywę Olchy i poznać jego rozterki i kierujące nim pobudki, ale w rezultacie pozostali bohaterowie wydają się nieco płytcy, jakby stanowili jedynie tło dla jego działań.

Greathouse stworzył nie jeden, a kilka systemów magicznych. Każda kultura posługuje się własnym rodzajem magii, co nie znaczy, że nie można się nauczyć magii innych narodów. Albo ich wykraść. Jest tu magia ognia i zmiany postaci, złożony z różnych kanałów kanon cesarstwa, magia wiatru i wody, a nawet wróżenie z kości. Do tego magia ściśle łączy się z religią – i choć dawni bogowie odeszli, to korzystają z każdej możliwości powrotu na scenę wydarzeń.

„Dłoń Króla Słońca” porusza kwestię lojalności i poszukiwania własnej tożsamości. Pokazuje, że na wojnie zbrodni może się dopuścić każda ze stron. Kładzie nacisk na szacunek do własnych tradycji, ale też na korzyści płynące z poznawania innych kultur i otwarcia na odmienne przekonania. Refleksje i dylematy wewnętrzne bohatera przeplatają się z intensywnym działaniem i wartką akcją, na której kulminację nie trzeba czekać do ostatnich stron, bo przełomowe wydarzenia następują co kilka rozdziałów. Co ważne, Wen Olcha nie poddaje się biernie nurtowi wydarzeń, ale bierze swój los we własne ręce, uczy się podejmować samodzielne decyzje, planuje i działa. Na oczach czytelnika dorasta, upada i powstaje w dążeniu do zdobycia mocy, która może się okazać spełnieniem jego marzeń albo jego ostatecznym upadkiem. Gdybym chciała doszukiwać się wad, mogłabym wskazać kilka fragmentów, które nieco się dłużyły i powracały do tych samych dylematów, ale akcja w końcu zawsze przyspieszała, wprowadzając rewolucyjne zmiany. Koniec końców „Dłoń Króla Słońca” okazała się oryginalną, wciągającą historią, poruszającą ważne kwestie i dającą dużo przyjemności z lektury.

Agnieszka Kruk