„Decimus Fate i Talizman Marzeń” to początek nowej serii fantasy autora „Maga bitewnego”. Peter A. Flannery stawia przed nami dwóch dalekich od ideału bohaterów, których przeszłość stopniowo odsłania przed czytelnikami. Tytułowy Decimus Fate dysponuje ogromną mocą, ale postanowił już nigdy jej nie używać, co czyni go podatnym na zemstę ze strony wrogów – zemstę, na którą wydaje się w pełni zasługiwać. Z kolei Opiekun musi zmagać się ze swoją żałobą a równocześnie unikać tych, którzy chcą zdobyć chroniący go tatuaż. Mimo wad obaj wydają się pozytywnymi bohaterami na tle tych, którzy czyhają na ich życie. A tych przybywa z każdym rozdziałem.

Poza niecodziennymi głównymi bohaterami powieść wyróżnia cały zastęp postaci pobocznych, które nie stanowią jedynie tła, ale mają realny wpływ na rozwój akcji: gospodyni i karczmarka, dzieci wskazujące drogę wędrowcom, córka szermierza, mnisi, kupcy i rzemieślnicy. Mimo że główny bohater wyrzekł się magii, to w książce nie brak czarów i czarodziejskich przedmiotów. Jest tu kryształowy mag i bliźniacy parający się magią demonów, są magiczne artefakty, talizmany i tatuaże, demony z Daemonarium i Faerie z Ukrytego Królestwa. Poza pojedynkami na czary nie brak też starć na miecze i ciągłego snucia planów i podstępów. Do tego napięcie nie tyle wzrasta, ile napływa falami, pozwalając utrzymać stałe zainteresowanie lekturą. A wszystko to w powieści relatywnie krótkiej jak na standardy współczesnej fantastyki.

Zaczęłam od zalet, a teraz dwie uwagi krytyczne. Po pierwsze, bohaterowie są niewątpliwie interesujący, ale poznajemy ich głównie przez ich czyny, a nie myśli czy przeżycia, przez co trudno wniknąć w ich tok rozumowania i mocniej się z nimi zżyć. Po drugie, styl momentami kuleje, co przejawia się w takich sformułowaniach, jak np. „westchnął z mozołem” czy „podniósł wzrok i osadził go na Decimusie”. W pewnej chwili zupełnie wybiłam się z rytmu lektury, bo zaczęłam liczyć powtarzające się spójniki: „ale” pojawia się cztery razy na stronach 286 i 292, pięć razy na 294 i sześć razy na 293, podobnie rzecz ma się w tym rozdziale z „gdy” i „a”. Zastanowił mnie też opis na stronie 276: „trafił ją mieczem w brzuch, zaraz przy miejscu, gdzie biodro łączy się z udem”, co wydaje się przeczyć anatomii.

Te niedociągnięcia nieco psują przyjemność płynącą z lektury, jednak mimo to zalety zdecydowanie przeważają, a „Decimus Fate i Talizman Marzeń” to ciekawa i trzymająca w napięciu lektura z zapadającymi w pamięć bohaterami, pełna magii, scen walki i ciekawych motywów. Mam nadzieję, że wkrótce poznamy kolejne odsłony serii.

Agnieszka Kruk