Dla tych, którzy nie sięgają zazwyczaj po ten gatunek, a jednak chcieliby przeczytać tę pozycję, mogę uspokoić. Autobiografię Królowej Kryminału czyta się prawie jak najlepszą powieść obyczajową. Od tych stron bije niesamowite ciepło, połączone z optymizmem i czasami kąśliwymi uwagami samej autorki na temat życia i obyczajowości społeczeństwa z czasów jej młodości. Można wręcz odnieść wrażenie, że siedzi się w salonie u Agathy na ciepłej herbacie czy kawie i słucha opowieści z jej własnych ust.

A sama historia Agathy Christie jest niezwykła. Pomijają już nawet fakt napisania tylu powieści, przeżyła obie wojny światowej, dwukrotnie wychodziła za mąż, a swoją wiedzę na temat trucizn zdobyła, pracując w aptece. I właśnie ten fragment poświęcony szkoleniu na farmaceutkę uważam za jedną z największych zalet tej książki. Jest niezwykle pasjonujący i ciekawy. I trochę wynagradza czytelnikowi to, że mistrzyni kryminału nie zdradza za dużo na temat swojego warsztatu pisarskiego. W „Autobiografii” znajdziemy oczywiście kilka wzmianek na temat książek, które Królowa napisała, a także tego, skąd wziął się pomysł na jej pierwszą powieść. Zdradza też, co myśli na temat poszczególnych bohaterów, których powołała do życia i niektórych swoich książek. Ale jednak w swojej powieści zdecydowała się bardziej skupić na swoim życiu oraz osobistym komentarzu do obyczajów i najważniejszych wydarzeniach w czasach, w których przyszło jej żyć.

A komentarze te są nie tylko trafne, ale też napisane ze sporą dozą humoru, okraszone przy okazji małą dozą złośliwości. Christie nie gryzie się w język i nie owija w bawełnę i za tę bezpośredniość można pokochać tę książkę. Bo, gdy przewróci się ostatnią stronę, ma się wrażenie, że oto nadszedł koniec pewnego bardzo przyjemnego spotkania ze starą znajomą, które mogłoby potrwać jeszcze kilka godzin (stron) dłużej.

Kinga Kolenda