„Morderstwo w Mezopotamii” nie bez powodu znalazło się w ekskluzywnej edycji z okazji stulecia wydania pierwszej powieści z belgijskim detektywem Herkulesem Poirotem. Jest to książka uważana za jedną z lepszych w dorobku tej autorki. I może ma to związek z tym, że Christie częściowo przelała do niej swoje doświadczenia i perfekcyjnie oddała klimat wykopalisk (w końcu sama była żoną archeologa i poznała realia życia z miotełką w ręku od podszewki), a może z finezyjną zabawą z wątkiem miłosnym, na którą odważyła się autorka.

Żona doktora Leidnera, który dowodzi grupą archeologów w Iraku, od dłuższego czasu zachowuje się niespokojnie. Do tego stopnia, że zaczyna powodować kolejne spięcia między zgranymi uczestnikami wyprawy. Na pomoc zostaje wezwana siostra Leathean, która ma pomóc ukoić zszargane nerwy pani Leidner. Gdy na jaw wychodzą kolejne sekrety, atmosfera jeszcze bardziej gęstnieje, prowadząc do kulimacyjnego momentu – morderstwa.

Narratorką powieści jest siostra Leathean, która zostaje poproszona o spisanie wydarzeń z gorących wykopalisk. Jest ona zupełnie innego rodzaju opowiadaczem, niż zazwyczaj występujący w tej roli kapitan Hastings, co wnosi pewien powiew świeżości do serii z Poirotem. Kobieta jest narratorką bardzo rzeczową, która jednocześnie nie boi się wysnuwać własnych wniosków i swobodnie snuć teorii. To, jak świetnie zgrali się ze sobą Leathean z Poirotem, jest niebywałe. Chemia między tymi postaciami, nie, nie romantyczna, wręcz napawa czytelników nadzieją, że może siostra Leathean jeszcze nie raz mogłaby się pojawić u boku belgijskiego detektywa. Bo po przewróceniu ostatniej strony, chyba każdego ogarnie lekki smutek, że tych dwóch bohaterów nie stoczy ze sobą równie ciekawej dyskusji, co na stronicach tej powieści.

Nawet jeśli w pewnym momencie czytelnik domyśli się, kto tak naprawdę stoi za zbrodnią, to ciężko będzie mu wymyślić motyw, na który pokusiła się Christie. Bo to właśnie jedna z największych zalet Królowej Kryminału. Potrafi do końca książki ukryć chociaż jeden z kluczowych elementów i w ten sposób przytrzymując czytelnika przy lekturze i zatrzymać jego uwagę. Christie wodzi swoich fanów za nos, odwracając ich uwagę w kluczowych momentach od poszlak, które porozsypywała między zdaniami. I dopiero przy powtórnej lekturze znajdujemy te małe ślady, które dla nas zostawiła. I chyba właśnie dzięki temu, jej powieści nawet sto lat później, wciąż zadziwiają kolejnych czytelników. I z każdym kolejnym rokiem przybywa jej nowych fanów i pewnie jeszcze długo nie trafi się taka pisarka, która równie mocno wyróżni się w tym gatunku.

Kinga Kolenda