Już na wstępie narrator próbuje narzucić sposób czytania i interpretowania, wychodząc od kwestii prawdy. Nazywa ją nawet clou całej lektury. Czy to, co opisuje, zdarzyło się naprawdę? Cóż, w moim przypadku nie ma to najmniejszego znaczenia. Ani razu podczas czytania nie rozważałam, czy mam do czynienia z całkowitym zmyśleniem, swego rodzaju projekcją fantazji na rzeczywistość, czy prawdą najprawdziwszą. Co jednak nie oznacza, że tym samym straciłam całą przyjemność lektury. Książka jest napisana gładkim, płynnym stylem, wciąga od razu. Przesycona sielskością letnich kolonii, przytłaczającą atmosferą liceum, narkotycznym klimatem peerelowskich imprez i muzyką Bay City Rollers, Killing Joke, Soft Cell, Depeche Mode, Talking Heads.

Na pierwszy plan wysuwa się oczywiście opowieść o zabijaniu. Narrator nie szczędzi szczegółów zarówno przygotowań, jak i samego czynu. Jednak te historie nie dzieją się w próżni czy nieokreślonym to-mogło-zdarzyć-się-wszędzie. Przestrzeń jest istotnym elementem, dopełnieniem i tłem. Dla pierwszego zabójstwa to letni krajobraz wsi pod Skierniewicami, dla późniejszych Warszawa lat 80., 90. i początku XXI wieku oraz okolic Jeziora Nidzkiego. Szczególnie stolica schyłku PRL-u uwodzi dekadencką atmosferą, odurza oparami marihuany i haszyszu, wciąga w wir upiornych narkotycznych wizji. Majstersztyk.

Zaś pod płaszczykiem zbrodni kryje się przypowieść o tym, co determinuje rozwój młodego człowieka. Jak to, co obserwuje i czego doświadcza jako dziecko, wpływa na jego dalsze życie. Najlepiej oddaje to drugi rozdział, w którym narrator opowiada, jak wyglądało przejście z podstawówki do szkoły średniej, od zabawy kapslami i żołnierzykami do permanentnego strachu przed lekcjami matematyki, bezwzględnego wyśmiewania i gnojenia przez nauczycieli. Później w trzecim rozdziale, kiedy bohater doświadcza bad tripu, z jego podświadomości wyłażą na powierzchnię wspomnienia, traumy i koszmary, które też w znaczący sposób na niego wpłynęły.

Piotr Ibrahim Kalwas bez wątpienia ma talent. Stworzył intrygującego bohatera i wciągającą fabułę, sprawnie posługuje się słowami, kreując bardzo plastyczny świat przedstawiony. A „Dziecko Księżyca” zasługuje na uwagę nie tylko jako ciekawa lektura na poziomie samej treści, ale również jako swoista metafora dojrzewania i kształtowania człowieka.

Ewa Jemioł