Tak więc pomimo tego, że bardzo szybko domyśliłem się, o co chodzi w „Windzie” Tomasza Sablika, to i tak świetnie się bawiłem i w żaden sposób nie zepsuło mi to frajdy z czytania. Opis tych kilku z dni z życia Roberta Rota, cierpiącego na silne migreny taksówkarza, na tyle mnie zaangażował, że lektura była przyjemnością (nawet pomimo tego, że końcowy twist potwierdził słuszność moich myśli). Zwłaszcza że nasz bohater problemów ma co niemiara. Chciałby więcej czasu spędzać z rodziną, ale jako jedyny żywiciel dużo czasu spędza w samochodzie, w bloku coś śmierdzi, ale nikt w administracji nie jest tym zainteresowany, prawie w ogóle nie ma przyjaciół, więc próbuje nawiązać więź z kimkolwiek, kto jest dla niego miły, a co więcej, stara wina wywołuje w nim dziwne i tajemnicze halucynacje, co kompletnie zachwiało jego zdrowiem psychicznym. Jak żyć?

To, co podobało mi się najbardziej w książce Sablika to zmierzanie do ściśle określonego celu, czyli zakończenia. W „Windzie” nie ma mnóstwa wątków pobocznych czy analizowania wielu stanów świadomości i podświadomości. Autor daje nam wszystko na tacy, zaprasza do wykreowanego przez siebie świata, nie traci czasu na wprowadzenie, tylko od razu rzuca nas w szalony wir wydarzeń. Dzięki temu książka się nie dłuży, a przyjemność z czytania jest więcej niż przednia. Oczywiście Sablik nie zapomniał, że pisze horror, widać, że świetnie odnajduje się w tej konwencji i umie z niej czerpać. Tak więc zapewne dlatego nie zraziła mnie pewna przewidywalność. Zainteresowanie czytelnika to sztuka, o której wielu początkujących pisarzy zapomina. Cieszę się, że tutaj nie to było problemem.

Interesująca jest również postać Roberta Rota. Taksówkarz to momentami bohater tragiczny, walczący z wiatrakami, bez szans na jakikolwiek sukces. Trudno jest mu odróżnić, co jest jawą, a co snem. W efekcie coraz więcej czasu spędza na próbach wyprostowania swojego życia i uporządkowania niezrozumiałego chaosu. To wszystko składa się na wiele dziwnych i budzących niepokój sytuacji.

Sablik wprowadza również inne postaci, co pozwala nam spojrzeć na całość z różnych perspektyw. Dzięki temu zaczynamy zestawiać zebrane informacje, co przekłada się na docenienie skrupulatności autora w przygotowaniu wielkiego finału.

„Winda” to może nie jest najstraszniejszy horror, jaki w życiu czytałem, ale zdecydowanie jest to dobrze napisana i interesująca historia. Na tyle wciągająca, że los głównego bohatera nie jest nam obojętny, zaczynamy mu współczuć, a w efekcie liczyć, że zakończenie nie będzie tak niepomyślne, jak się wydaje. Ale żeby zweryfikować to, co tutaj piszę, musicie sięgnąć po książkę i sami się przekonać.

Michał Wnuk