Ta liczba – dwanaście – nie jest przypadkowa. Według tradycji tyle potraw powinno być na wigilijnym stole. Każde opowiadanie zostało zwieńczone przepisem na świąteczny smakołyk. Mamy tu klasyczną przyprawę korzenną, śledzie, karpia i różne słodkości, a nawet ajerkoniak. Wszystkie przepisy ewidentnie wypróbowane, być może od lat praktykowane. Można odnieść wrażenie, że autorzy dzielą się nie tylko wymyśloną historią, ale także odrobiną swoich rodzinnych świąt.

Historie są przeróżne. Spotykamy bohaterów znanych już skądinąd (m.in. diabła Azazela, Idę Brzezińską i Zofię Wilkońską), poznajemy nowych (szkoda, że na tak krótko). Klimat opowieści również bywa rozmaity – są humorystyczne, fantastyczne, wzruszające, mistyczne. Każdy znajdzie coś dla siebie. A więc mamy historie o stracie, pojednaniu, wybaczaniu, brzemiennych w skutki decyzjach, o dzieleniu się dobrem, odkrywaniu prawdziwej istoty świątecznego okresu, o ugaszczaniu duchów przodków, legendach narosłych wokół świętego Mikołaja, o odnajdywaniu miłości, zabójstwach. Jest w czym wybierać! Oczywiście, są opowiadania lepsze i słabsze. Jednak największą zaletą zbiorów opowiadań jest to, że w dowolnym momencie można przerwać i przejść do kolejnego, do nowej historii i nowych bohaterów.

Nie ukrywam, że najbardziej ciekawa byłam opowiadań Martyny Raduchowskiej, Mileny Wójtowicz i Katarzyny Bereniki Miszczuk. Nie zawiodłam się. „Wszelki duch” to fantastyczna Wigilia w wydaniu szamanki od umarlaków i Kruchego z dodatkiem dusz udręczonych błąkających się po tym łez padole w najdłuższą noc roku. „Śledzie ze słoika” są zabawną historią pewnej księgowej, którą od napadu ratują niezwykłe sąsiadki. „Gdzie Mikołaj nie może… tam diabła pośle!” sprawia wrażenie prologu do wyczekiwanej kontynuacji przygód Wiktorii Biankowskiej w zaświatach. Zaś największym zaskoczeniem było dla mnie ostatnie opowiadanie zbioru: „Cytrusy i migdały”. Marianna to zmęczona życiem czterdziestolatka, która tkwi w nieudanym małżeństwie i tuż przed świętami pochowała matkę – historia, jakich wiele. A jednak zakończenie jest zdumiewające. Redaktorka bardzo przemyślnie umieściła to opowiadanie na samym końcu.

„Wigilijne opowieści” to lektura stworzona na grudniowe przedświąteczne wieczory. W sam raz do gorącego kubka dowolnej zawartości. A okładka będzie uroczo prezentować się na półce.

Ewa Jemioł