Główny bohater, Ludovic, dorasta w Normandii. Wychowuje go wuj, Ambroży, który zajmuje się tworzeniem latawców i przez całą okolicę jest uważany za dziwaka. Pewnego lata Ludo poznaje Lilę, Polkę z arystokratycznej rodziny. Od razu się w niej zakochuje. Po kilku latach znajomości zaczyna rodzić się między nimi głębsze uczucie, ale wtedy wybucha druga wojna światowa i rozdziela parę. Od tego momentu jedyne, co trzyma Ludovica przy życiu, to myśl o ukochanej i nadzieja, że jeszcze kiedyś ją zobaczy.

Gary prezentuje w „Latawcach” całą gamę ciekawych postaci. Gdy nadchodzi wojna, każdy z nich rozpoczyna walkę, choć nie zawsze jest to walka na froncie. Motywy czy sposoby ich działania mogą być dla czytelnika zaskakujące. Na szczególną uwagę zasługuje tu, chociażby Marcelin Duprat, właściciel restauracji Clos Joli, który, mimo trwającej wojennej zawieruchy, nie zamyka swojego interesu i serwuje wykwintne dania okupantom. W oczach ludzi jest zdrajcą i mało kto dostrzega w jego misji ratowania francuskiej kuchni wyższy cel. Na tym i innych przykładach powieść pokazuje, jak w obliczu ekstremalnej sytuacji każdy musi wybrać, co jest dla niego najważniejsze i o co najbardziej chce walczyć: dla jednych to miłość, dla innych bezpieczeństwo, dla jeszcze innych wolność. Jednocześnie wszyscy bohaterowie są potraktowani z wyrozumiałością, z tekstu „Latawców” bije ciepło, z jakim autor podchodzi do stworzonych przez siebie postaci.

Ta mieszanka ciekawych indywidualności tworzy historię, obok której trudno przejść obojętnie. Powieść, chociaż pełna gorzkich refleksji, jest napisana tak, że czyta się ją naprawdę dobrze. Zabawne fragmenty przeplatają się z chwilami smutku lub wzruszenia, ostatecznie jednak fabuła, której większa część dzieje się przecież podczas drugiej wojny światowej, nie przytłacza ponurą atmosferą. Głównym bohaterem powieści jest Ludo, ale wciągają nie tylko jego losy, lecz także wątki licznych bohaterów pobocznych.

Warto też zwrócić uwagę na ciekawy sposób prowadzenia narracji. Jest pierwszoosobowa, narratorem jest Ludo, ale opowiada całą historię z perspektywy czasu. Ta perspektywa przejawia się w drobnych wtrąceniach w niektórych zdaniach, np. kiedy Ludo wspomina o kimś i od razu dodaje, że dana osoba zginęła w późniejszych latach wojny. Czasem ocenia z perspektywy czasu swoje własne działania i opinie z przeszłości, usprawiedliwiając się młodością i brakiem doświadczenia. Taki styl czyni historię bardziej realistyczną, ale też bardziej intymną, pozwala wejść w głowę głównego bohatera.

Warto sięgnąć po tę książkę, aby przeczytać historię napisaną przez człowieka, który sam przeżył wojnę. To niebanalna opowieść, wciągająca i pełna wartościowych refleksji. Opowieść o tym, że w obliczu niewyobrażalnego zła każdy musi znaleźć swój sposób, żeby przetrwać, nawet jeśli w oczach innych będzie wydawał się szaleńcem.

Agnieszka Budna