Osiem lat później Monk ucieka z więzienia. Wszyscy członkowie ekipy policyjnej, która pracowała nad jego sprawą, muszą mieć się na baczności — niewykluczone, że bezwzględny psychopata będzie szukał zemsty. Hunter znów jedzie do Dartmoor — na prośbę dawnej znajomej. W miarę upływu czasu coraz bardziej zbliża się do prawdy o bestialskich zbrodniach.

Każdy, kto zetknął się już z twórczością Simona Becketta, wie, że ten pisarz potrafi przykuwać uwagę, budować napięcie i zaskakiwać czytelnika, ale dla odbiorców spragnionych silnych wrażeń, „Wołanie grobu” może okazać się nie całkiem satysfakcjonującą lekturą. Trzeba oczywiście oddać autorowi, że i tym razem udało mu się stworzyć powieść o świetnym klimacie — dzięki sugestywnym opisom odczuwamy, jak bardzo mroczne i złowrogie są wrzosowiska, skrywające niejeden smutny sekret. Zagadka kryminalna nie jest bardzo trudna do rozwikłania, a jednak całą historię czyta się z dużą przyjemnością — choć wydaje się, że większa w tym zasługa stylu Becketta niż samej fabuły.

Doktor Hunter to postać, która łatwo zdobywa serca. Jak można nie polubić inteligentnego, skromnego i życzliwego naukowca, który stara się jak najlepiej wykonywać swoją pracę, by sprawcy zbrodni ponieśli zasłużoną karę, a szczątki ofiar mogły spocząć w imiennych grobach? Niestety tym razem autor nie pozwala głównemu bohaterowi rozwinąć skrzydeł. Hunter niezbyt dużo czasu spędza na oględzinach zwłok, pochłaniają go bowiem inne zadania. Nie sprawia to, że powieść staje się nudna — akcja toczy się wystarczająco szybko, by utrzymać zainteresowanie czytelnika — ale jednak trochę szkoda, że antropologia schodzi tu na dalszy plan.

„Wołanie grobu” stanowi dobrą propozycję dla ludzi szukających ciekawej, a przy tym niezbyt skomplikowanej lektury. Nie jest to wstrząsająca książka, po której trudno spokojnie zasnąć, a raczej miłe towarzystwo na leniwy weekend.

Małgorzata Pawlak