W tej części autorka skupiła się na historii Valentiny – z którą mieliśmy okazję zapoznać się w pierwszym tomie – i przyszłego capo chicagowskiego oddziału mafii, Dantego Cavallaro. Obojga życie już raz pozbawiło szczęśliwego zakończenia, brutalnie zabierając im ich drugie połówki. Dante 4 lata temu stracił ciężko chorą żonę, którą pochował wraz ze swoim sercem, pozbawiając się możliwości kochania kogoś innego. Strata Valentiny miała trochę inny charakter. Antonio nigdy jej nie kochał, nie tak, jak ona jego. Ich małżeństwo od początku było fikcją, grą pozorów stworzoną na potrzeby odwrócenia uwagi ciekawskich spojrzeń i zamaskowania tajemnicy. Nagła śmierć jej męża stwarzała okazję do szczęścia, którego nigdy nie zaznała. Niestety światem mafii rządzi obowiązek, który nie pozwala bohaterom podejmować samodzielnych decyzji. Los ponownie stawia ich na ślubnym kobiercu, łącząc węzłem małżeńskim dwójkę nieznajomych. Kobietę z nadzieją zaglądającą w przyszłość i mężczyznę żyjącego przeszłością. A co będzie dalej? Tego dowiecie się sami.

„Złączeni obowiązkiem” to nieskomplikowana fabularnie książka. Autorka skupia się głównie na relacjach między głównymi bohaterami, a raczej ich braku, bo mimo usilnych prób Valentiny Dante pozostaje zimny i obojętny na jej starania zrobienia z nich prawdziwego małżeństwa. Plusem jest jednak pierwszoosobowa narracja, która pozwala lepiej poznać główną bohaterkę, którą mogę śmiało i bez cienia wyrzutów sumienia określić jako sympatyczną. Łatwo dało się ją lubić, co w dużej mierze wpływało na przyjemność z czytania.

Postać Valentiny podobała mi się bardziej niż Arii (bohaterki pierwszej części), która miejscami zachowywała się bardzo infantylnie i niedojrzale, a przez to irytująco. Valentina jest inna. Owszem, podobnie jak bohaterka poprzedniej części pokornie zgadza się na aranżowane małżeństwo, którego wcale nie chce – na co moja wewnętrzna sufrażystka wznosiła proporce z hasłami nawołującymi do upadku patriarchatu – ale biła od niej wewnętrzna mądrość i dojrzałość, których brakowało Arii.

Dante to trochę inna bajka. Bardzo trudno jest mi go oceniać, gdyż praktycznie w ogóle nie miałam okazji go poznać. Jego bohater wiecznie się ukrywał albo za drzwiami do swojego gabinetu, albo w pracy, albo za gazetą. Nawet podczas seksu wybierał pozycję, która ukrywałaby jego twarz i emocje. Autorka uwielbiała opisywać go słowami zimny i opanowany, co po entym razie zaczęło robić się nudne. Ogromnym błędem Reilly było niewpuszczenie czytelników do jego głowy, co pozwoliłoby nam nawiązać z nim jakąkolwiek więź emocjonalną. Ogólnym rezultatem jej nieudolnych działań budowania tej postaci była widoczna płytkość, która wpływała na inne wątki fabularne.

Skutkiem słabo zarysowanej postaci Dantego był zanik wątku mafijnego, który w tej części praktycznie nie istniał. Mimo jego pozycji capo i wiążących się z nią obowiązków, w książce ze świecą można szukać jakichkolwiek oznak ciężkiej pracy, którą tak często usprawiedliwia się bohater. Problemy, pistolety i porachunki pojawiają się dopiero pod koniec i tak właściwie to bardziej dotyczą Valentiny, która ma większe jaja niż jej mąż.

Niemniej jednak bardzo pozytywnie wspominam spędzony z tą książką czas. Stała się dla mnie idealną odskocznią, która choć na jeden wieczór wyrwała mnie z przygnębienia i pozwoliła mi się zrelaksować. Jako miły i przyjemny romans z przestępczego półświatka świetnie spełnia swoje zadanie. Jeśli jednak wasze oczekiwania są większe i poszukujecie lektury z lepiej zaplanowanym wątkiem mafijnym, w którym prym wiodą wielowymiarowi, złożeni bohaterowie, to radzę szukać dalej.

Karolina Wierna