„Przedpiekle” mocno trzyma się tematyki z „Polowania na Wilka”, co zapewne było do przewidzenia. W końcu środowisko policyjne jest dość hermetyczne, zespoły pracują nad kolejnymi sprawami w podobnym składzie, a policjanci rzadko szukają znajomych spoza komisariatu. Bohaterowie pozostają więc ci sami (z drobnymi wyjątkami), a ja przecież tak bardzo pragnęłam poczytać o czymś nowym. Autorka uznała przy tym, że wprowadzi nieco kolorów do ich osobowości, co miało zapewne dodać im atrakcyjności. Coś jednak poszło nie do końca dobrze, bo wielu z nich stało się po prostu mało wiarogodnymi i dość irytującymi.

Alan Berg, którego polubiłam za wycofanie i nieszablonowość, teraz lawiruje między byciem dobrym mężem i katolikiem a korzystaniem z usług prostytutek, paleniem marihuany i jazdą pod wpływem alkoholu. Sprzeczności jest w nim wiele. Zupełnie nie przemawia do mnie na przykład pomysł, że pragnie on ratować rozpadające się małżeństwo, proponując nawet, że może zmienić pracę, jeśli tylko tego chce żona, po czym będąc w separacji, wyjeżdża za granicę na wiele tygodni. Cóż dziwnego, że po powrocie zostają mu wręczone dokumenty rozwodowe? On jest jednak zszokowany, co stoi przecież w konflikcie z jego postępowaniem. Zależy mu zatem na żonie czy może jednak tylko tak mówi? Jego głęboka wiara też pozostawia do życzenia całkiem sporo. Raz przedstawia się nam go jako osobę szanującą prawo i brzydzącą się przestępczością, by za chwilę ukazać jego zamiłowanie do palenia trawy. Co więcej, autorka wielokrotnie opisuje sytuacje, w których Alan pije alkohol, po czym wsiada za kierownicę samochodu. Nie pasuje mi to zupełnie do niego. To dobry glina, który walczy o przestrzeganie prawa, a jednocześnie bez mrugnięcia okiem sam je łamie.

Sama fabuła jest oczywiście ciekawa. Książka może być wciągająca, zwłaszcza jeśli nie będziemy skupiać się na szczegółach. Chociaż z drugiej strony to przecież w szczegółach tkwi diabeł, więc może należałoby pewne sprawy lepiej dopracować i przemyśleć? Oprócz tego, że nie lubię Berga z „Przedpiekla” (choć w „Polowaniu na Wilka” go uwielbiałam), autorka popada niekiedy w zbytnią fantazyjność. Można być porywczym, ale jakoś nie sądzę, by jakikolwiek policjant, ot tak, wyjął broń i przestrzelił zamek drzwi tylko dlatego, że kolega po fachu nie chce mu ich otworzyć. Być może niektórzy posunęliby się do grożenia, że to zrobią, ale nikt przy zdrowych zmysłach nie oddałby strzału w apartamentowcu. Alan Berg nie ma jednak żadnych oporów.

Jeśli komuś zależy na dobrze napisanym kryminale, możliwe, że poczuje się w przypadku „Przedpiekla” mocno zawiedziony. Mnie zupełnie się nie podobało i szczerze mówiąc, bardzo mnie lektura tej książki zmęczyła.

Izabela Straszewska

* Cytat z książki.