Choć trudno w to uwierzyć, „Mroczne szepty” to powieść inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Ta świadomość budzi przerażenie. Wydaje się, że nie trzeba wiele wysiłku, by tak straszną historię zamienić w porządny thriller. Jej potencjał nie został jednak przez Jo Macgregor odpowiednio wykorzystany.

Główny mankament tej książki stanowią postacie. Większość z nich to istoty bezbarwne, o całkowicie przewidywalnym zachowaniu, jakby ulepione z garści stereotypów. Za to główna bohaterka jest szalenie zaskakująca, choć nie należy traktować tej uwagi jako komplementu dla autorki. Niezwykłość Megan polega niestety na częstym podejmowaniu przez nią zupełnie nielogicznych działań, których konsekwencje potrafiłby przewidzieć każdy oprócz niej. Gdyby stworzyć listę błędów, które ta kobieta popełnia, próbując powstrzymać psychopatę, liczyłaby ona zapewne tylko trochę mniej stron niż całe „Mroczne szepty”. I nie – to, co właśnie napisałam, nie jest wymądrzaniem się kogoś, kto przeczytał powieść z trzecioosobową narracją, poznał szczegóły nieznane głównej postaci, w dodatku siedząc sobie bezpiecznie we własnym domu, i ma czelność ją oceniać. Zapewniam, że każdy w miarę rozgarnięty człowiek prowadziłby śledztwo inaczej niż ona, nawet gdyby miał dokładnie taki sam zasób informacji.

Opisy działań podejmowanych przez Megan przeplatają się z fragmentami historii szaleńca, które są ciekawe, ale nie dość rozbudowane. Owszem, pozwalają nam zajrzeć do przeszłości dr. Trotteura, ale każą zatrzymać się w przedsionku – nie możemy prześledzić zmian, jakie zaszły w psychice lekarza i uczyniły go potworem. Na pytanie: „dlaczego?”, otrzymujemy raczej mglistą, nie całkiem wiarygodną odpowiedź.

Należy pochwalić fakt, że autorka zwraca uwagę na kwestię bezradności pacjenta, który oddaje się w ręce lekarza – zwłaszcza jeśli ten pierwszy jest ubogi, słabo wykształcony i święcie wierzy, że „doktor wie najlepiej”. To jednak trochę za mało, by móc polecać „Mroczne szepty”. Chyba że ktoś poszukuje książki, przy której będzie mógł odpocząć od bardziej wymagających lektur.

Małgorzata Pawlak