„Zranić marionetkę” to pierwszy kryminał Katarzyny Grocholi, poruszający tematykę zupełnie dla tej autorki nietypową. Niepokojące i mroczne są tu nie tyle same morderstwa, ile powracający motyw molestowania nieletnich. Problem ten dotknął wielu kobiet pojawiających się na kartach powieści i odcisnął piętno na ich dorosłym życiu. Temat molestowania i pedofilii sprawia, że książka niezwykle silnie oddziałuje na czytelnika i nie sposób czytać jej obojętnie.

Mocną stroną pisarstwa Grocholi jest kreowanie wiarygodnych bohaterów i dialogów „jak z życia wziętych”. Dla Weroniki badania nad samobójstwami stanowią rodzaj osobistej terapii i pomagają jej stawić czoła własnym demonom. Z kolei porucznik Natan wydaje się wyidealizowanym archetypem dobrego policjanta, co nie znaczy, że równie dobrze radzi sobie z życiem osobistym. Dygresje na temat drogich gramofonów, korków, zakupów w dużych sklepach czy miejsc dla VIP-ów w kinach są wprowadzane tak zręcznie, że ożywiają akcję i czynią ją nieco lżejszą. Trafne uwagi na temat współczesnego świata sprawiają, że mimo trudnej tematyki, książka staje się bardziej przystępna.

W opisie okładkowym powieść zostaje zakwalifikowana jako kryminał, tymczasem dość szybko dowiadujemy się, kto jest sprawcą zbrodni, dlatego pozostaje jedynie śledzić dalsze poczynania bohaterów. Zdecydowanie ważniejszy od samej zagadki kryminalnej jest wątek obyczajowy, w związku z tym nazwałabym „Zranić marionetkę” raczej kryminałem obyczajowym, a nawet powieścią obyczajową z wątkiem kryminalnym. Ta przewaga części obyczajowej nad kryminalną zdecydowanie książce służy. Pokazuje, że nie sama zbrodnia jest ważna, ale też to, co do niej prowadzi, co skłania ludzi do zemsty i nie pozwala im toczyć normalnego życia. To bardzo aktualne tematy, ukazane z różnych punktów widzenia, w sposób skłaniający do refleksji. Mogłoby się wydawać, że kto krzywdzi dziecko, zasługuje na najsurowszą karę, i często jest to prawda, ale autorka pokazuje też, do jakich tragedii może prowadzić branie sprawiedliwości w swoje ręce i przedwczesne ferowanie wyroków.

Agnieszka Kruk