Dziennikarka przeprowadziła dziesiątki rozmów z pielęgniarkami – różnymi wiekiem, stażem, doświadczeniem, wykształceniem i zarobkami – z których wyłania się niejednoznaczny obraz tej grupy zawodowej, ale też realia, w jakich przyszło im funkcjonować i pracować. Niewystarczająca ilość personelu na dyżurach, braki w lekach i materiałach, zła koordynacja pracy, nadmiar obowiązków, wymagający i upierdliwi pacjenci często stawiający się w pozycji pana i władcy, lekceważenie przez lekarzy. O tym wszystkim słyszeliśmy, często z pierwszej ręki, czasami z mediów. Jednak tym, co mnie najbardziej zdziwiło i o czym do tej pory nie słyszałam i nie myślałam, to relacje między pielęgniarkami, które ciężko nazwać poprawnymi, a co dopiero przyjacielskimi.

Najprościej rzecz ujmując, są dwa obozy – starych i młodych, a jedne nie rozumieją drugich. Starsze pielęgniarki, nawet jeśli chcą zmiany, to niewiele robią by do niej doprowadzić, młode potrafią powiedzieć „nie” – starszym koleżankom, przełożonym, pacjentom. Młodsze, lepiej wykształcone, zaczynając pracę, na starcie otrzymują wyższe pensje niż koleżanki z długim stażem, ale niższym wykształceniem. I choć ryba psuje się od głowy i za wiele rzeczy winą można obarczyć źle funkcjonujący system, absurdalne przepisy, to wydaje mi się, że wzajemny szacunek jest podstawą wszystkiego. Zawsze i wszędzie.

„Tajemnice pielęgniarek. Prawda i uprzedzenia” to reportaż, który poza kilkoma słowami od autorki, składa się z rozmów oraz fragmentów wypowiedzi pielęgniarek, dzięki czemu zyskuje na wiarygodności. Poruszone są różne aspekty, część z nich może zatrważać, ale podczas lektury i po niej kołatała mi się po głowie jedna myśl – bądźmy dla siebie ludźmi. Tylko tyle i aż tyle.