Co z tego wyniknie? Ano same niespodziewane sytuacje. Z początku harmonijna wyprawa, z czasem stanie się istną przygodą na krawędzi życia i śmierci. Wszystko zaczyna się od ataku kosmicznych piratów i ocalonej dziewczyny o imieniu Cassia.

W tej powieści młodość wzniesie swoje skrzydła ku kosmicznym przestworzom, za nic mając niebezpieczeństwa, rozum i zdrowy rozsądek. Dziewczyny Myiole i Cassia wraz z młodym i nieokrzesanym pilotem Rubio opuszczą bezpieczny i ciepły statek badawczy, aby uratować z rąk porywaczy brata Cassi. Wyprawa iście szalona i niepoważna, ale młodość nie zna takich słów i brnie w nieznane mimo wszystko!

To powieść o miłości, tęsknocie i zawziętej walce. Poleje się krew, będą morskie potwory, ciemne jaskinie i kosmiczna próżnia. Taka właśnie jest ta książka, burzliwa, pełna emocji i uczuć, pełna przygód i szaleństwa, na które dorośli by się nie porwali. Myiole będzie musiała zmierzyć się ze swoją przeszłością, która co rusz powraca jak bumerang. Odkryje wady i zalety dorosłości i zmierzy się z miłością, która obróci jej świat do góry nogami.

Alexanda Duncan napisała bardzo dobrą babską kosmiczną opowieść, ale to nie znaczy, że mężczyźni mają się trzymać od niej z daleka. Ja przeczytałem ją z zapałem i czekam na kontynuację.

Duncan trzyma poziom po debiucie i kontynuuje feministyczne i prokobiece idee, które wzmożony patriarchat z części pierwszej starał się stłamsić. Kobiety rządzą w tej powieści, a mężczyźni to zakały i czarne charaktery.

„Głęboka próżnia" kończy się bardzo grzecznie, jednak zostawia wiele spraw do załatwienia i szeroki kosmos możliwości. Zatem w drogę ku gwiazdom i młodzieńczym tęsknotom.  

Grzegorz Śmiałek