W metaforze – literackiej czy filozoficznej – postać klowna jako przybysza z zaświatów powraca do dzisiaj: nic dziwnego, że symboliczna wyobraźnia na dobre powiązała zjawisko błazeństwa ze zjawiskami należącymi do sfery sacrum. Uczestniczy w niej cała symboliczna przestrzeń, wyznaczona przez sylwetki błazna-klowna-linoskoczka-kuglarza, przez zjawiska błazeństwa, obłędu, szaleństwa i śmiechu, przywołując rozmaite święte postaci: raz Bożego prostaczka, anioła czy Chrystusa, innym zaś razem – diabła i inne duchy złe. Ale także archaiczną postać Najwyższego Boga, łączącego w sobie wszelkie sprzeczności – dobro ze złem, anielskość z demonizmem, dobrotliwą kpinę z najokrutniejszym żartem.

[słowo/obraz terytoria, 2000]