Ta niewielka rozmiarami książeczka Eleny Poniatowskiej (...) stanowi zbiór fikcyjnych listów Angeliny Pietrowny Biełowej, emigrantki rosyjskiej, malarki, do Diega Rivery, wielkiego meksykańskiego twórcy muralizmu.

Angelina i Diego przeżyli ze sobą w Paryżu dziesięć trudnych i pięknych lat. Ale szara powojenna Europa odpychała Riverę. Pociągały perspektywy przemian w porewolucyjnym Meksyku, z radością przyjął więc zaproszenie ministra oświaty José Vasconcelosa i w czerwcu 1921 roku powrócił do ojczyzny. Biełowa została sama w głodującym Paryżu. Listami pełnymi wspomnień i czułości usiłuje podtrzymać miłość Diega. Jednakże jedyną odpowiedzią pozostają przekazy pieniężne.

Z korespondencji wyłaniają się dwa przeciwstawne portrety: łagodnej, delikatnej, wyrozumiałej Angeliny i żywiołowego, egoistycznego, »rozsadzanego« przez wielki talent i energię Diega. Równocześnie stanowi ona jakby »dokument« pracy twórczej, życia dla sztuki pełnego wyrzeczeń, tym trudniejszego, że podejmuje je osamotniona kobieta.