Dla France'a cierpienie i ból są nieodłączne z radością. Głęboko przeświadczony o nieuchronności ludzkiego losu, France nie oskarża życia i jego niewidzialnego Architekta z egotycznym patosem, jak to czynili niektórzy romantycy, z bolesnym nihilizmem Pirandella, z nieprzejednaną goryczą Cocteau czy też że stoicką powagą Camusa. Nie oskarża go wcale , gdyż przypatruje się złym i dobrym stronom Stworzenia z czułą melancholią i z pełnym rezygnacji uśmiechem. Kocha życie za radość i cierpienie, za jego urok i smutne piękno, którego poszukuje i które udaje mu się w nim odnaleźć. Wydaje się w tym France podobny Mozartowi, kiedy komponował swoją symfonię koncertującą - płacze i śmieje się obserwując różnobarwność życia i jego nieuchronny koniec.