Trylogia Różoukrzyżowanie (The Rosy Crucifixion), której częścią pierwszą jest Sexus (1949), stanowi ukoronowanie twórczości Henry Millera, jego opus magnum.

Twórczość ta, należąca niewątpliwie do klasyki literatury światowej, budzi ciągle kontrowersje. Obok bulwersujących, naturalistycznych opisów w jego powieściach znaleźć można refleksyjne, a nawet mistyczne fragmenty inspirowane okultyzmem, astrologią i filozofią Wschodu, a także obrazy wywodzące się z poetyki surrealizmu z elementami groteski czy też czarnego humoru. Brutalny erotyzm jest w prozie Millera manifestacją niczym nieskrępowanej wolności jednostki, która nie mieści się w ramach wyznaczonych jej przez pogrążające się w kryzysie, nieautentyczne społeczeństwo. Jest także przejawem witalizmu i odwagi szczerości, które autor przeciwstawia umierającej cywilizacji świata zachodniego.



Twórczość Millera, uznawanego przez jednych za proroka, przez drugich za szarlatana, wysoko ceniona przez tak różnych twórców jak T. S. Eliot, Pound, Huxley, Orwell czy Dos Passos, nie przestaje być jednym z najważniejszych punktów odniesienia współczesnej prozy światowej.