„Starość to nie jest prosta sprawa, szczególnie gdy oprócz własnej trzeba znosić jeszcze cudzą” – mówi jedna z bohaterek reportażu, kiedy widzi strach w oczach nowej pensjonariuszki domu spokojnej starości.

Mówi się, że starość może być dobra, ale co to znaczy: dobra starość? Jak wygląda dzień emeryta w Anglii i w Polsce? Czy starsi ludzie jeżdżą na wakacje? I czy istnieje jakiś stereotyp starości?
Iza Klementowska towarzyszy seniorom na spacerze, w kawiarni, na potancówkach, odwiedza ich w pustych ogromnych domach, gdzie samotność doskwiera najbardziej, i w maleńkich pokojach – minikrólestwach „wykrojonych” z mieszkań ich dzieci lub współdzielonych z innymi pensjonariuszami domu spokojnej starości. Słucha o tęsknocie za miłością utraconą zbyt wcześnie i o miłości odnalezionej dopiero w jesieni życia.

Ta książka pomaga oswoić starość, przyzwyczaja nas do myśli, że wszyscy się zestarzejemy. A przynajmniej ten, kto dożyje starości.