Wyznanie mojżeszowe stanowi niejako uzupełnienie Autoportretu z pamięci Voglera. Raz jeszcze wraca autor do swego ukochanego miasta lat młodzieńczych, tym razem ukazując je od strony żydowskiej. Z lirycznym wzruszeniem przedstawiony zostaje obraz umarłego już i mało dziś znanego świata. Charakterystyczne postacie, tradycyjne obyczaje i egzotyczna dla współczesnego czytelnika sceneria wydarzeń składają się na całość, która jest dokumentem zaginionej kultury, a także świadectwem polsko-żydowskiego współistnienia w jego pięknym, ale jednocześnie tragicznym wymiarze.
"Postanowiłem sięgnąć wspomnieniami raz jeszcze do wczesnej młodości, do lat dwudziestych i trzydziestych naszego wieku spędzonych w rodzinnym Krakowie aż do wybuchu wojny. Tym razem jednak chciałbym spojrzeć wstecz w tę głęboką już przeszłość pod specjalnym kątem widzenia. Ściślej mówiąc, dać próbkę przedstawienia pewnego tylko wycinka owej minionej dawno rzeczywistości. Być może stanowi ona jedynie jej margines, choć nie jestem tego całkowicie pewien, w miarę upływu czasu zdaje się, przynajmniej dla mnie, ogromnieć znaczenie owego marginesu, przedtem raczej uboczne."