W dorobku bajkopisarskim polskiego poety wyróżniamy „bajki i przypowieści”, które ogłosił drukiem w 1779 roku, i „Bajki nowe”, które jako całość ukazały się dopiero po śmierci Krasickiego w wydaniu przygotowanym przez Franciszka Ks. Dmochowskiego w latach 1802-1804. można by najogólniej powiedzieć, że o ile „Bajki i przypowieści” zawierają utwory drobne – cztero-, sześcio-, ośmio-, rzadko więcej wierszowe, czyli bajki o charakterze epigramatycznym – o tyle „Bajki nowe” obejmują w zasadzie utwory dłuższe, ujęte w formę różnowierszowych opowiadań, w style słynnego bajkopisarza francuskiego La Fafontaine’a. Oba rodzaje bajek, epigramatyczne i narracyjne, otrzymały doskonały kształt artystyczny, ale wydaje się, że prawdziwe mistrzostwo osiągnął poeta w bajkach krótkich. Są to miniatury poetyckie przemawiające mądrością i wdziękiem.
Zdzisław Libera, „Bajki Ignacego Krasickiego”