Książka o tyle różni się od słowników i poradników, że daje się czytać i umiejscawia się w samym środku żywego organizmu języka. Miodek bada puls współczesnej polszczyzny i reaguje natychmiast na wszelkie jego zaburzenia i arytmie. A robi to w sposób możliwy do przyjęcia nawet dla przeciętnego odbiorcy, ponieważ – mimo iż broni czystości i zgodności z paradygmatem – nie upiera się przy doktrynie, gdy tzw. uzus, czyli częstość występowania danej formy w języku mówionym, wywiera formotwórczy nacisk na obowiązujący przepis. Miodek jest zwolennikiem wzbogacania polszczyzny, stąd jego aprobata dla niebanalnych neologizmów – leksykalnych, słowotwórczych, stylistycznych itp. W poetyce jego wypowiedzi wyczuwa się ogromna pasję i głębokie wewnętrzne przekonanie do tego, co robi. Nie jest więc zaskoczeniem, że książka nie ma w sobie nic z mentorskiego nydziarstwa.
(mer)