"Otworzyły się na koniec przed Nandą wrota poznania. Przejrzał świat - i ujrzał swoje w nim stanowisko - i znalazł swoje z niego wyzwolenie. Litość bezbrzeżna zalała mu serce nad tymi wszystki­mi, którzy cierpią, wplątani w koło żywotów i śmierci. Odtąd poświęci się już wskazywaniu bliźnim ucieczki przed bólem świa­ta, z którym go nic więcej nie wiąże, bo nie z tego świata są nowe jego uczucia. W tym ostatnim uczuciu spotka się jeszcze z dawną kochanką, jak on nawróconą. Ale tymczasem wybuchnął hymnem pochwalnym na cześć Tego, który mu wskazał drogę wyzwolenia"

"Chwała niech będzie Najdoskonalszemu,
którego litość i miłość bez miary
Tyle ode mnie odwróciły nieszczęść,
tylu szczęsnymi obsypując dary.

Oto mnie drogą, której imię boleść,
ciągnęła żądza niska i zmysłowa:
Jak bodziec zwraca szalonego słonia,
tak mię nawrócił bodziec jego słowa.

Wydarłem z serca ciernie namiętności
na rozkazanie Mistrza-Litośnika:
Jakaż w Nirwanie czeka na mnie błogość,
gdy dziś już taka błogość mię przenika!

Płomieniem żądzy buchający ogień
falą spokojnej rozwagi zalałem,
Tak mi dziś rzeźwo, jakbym w chłodnym stawie
znalazł schronienie przed słońca upałem

Nic mi już nie jest miłem, nic niemiłem,
już się skłonności i wstrętów wyzbyłem,
Spokój mię wielki ogarnął do głębi,
już mnie nie pali nic i nic nie ziębi.

Nosiłem pęta - dzisiaj jestem wolny,
bałem się wielce - dzisiaj się nie boję,
W ciemnościm brodził - dziś mi słońce świeci,
tonąłem w morzu - dziś na brzegu stoję.

Jakbym się dźwignął z obłożnej niemocy,
jak gdybym uszedł zasadzki ukrytej,
Jakbym się z długów uiścił niezmiernych,
jakbym, już z głodu ginąc, powstał syty,

Takie spłynęło na mnie ukojenie,
a iż je Twoja opieka zdziałała,
Raz jeszcze wołam, o Najdoskonalszy,
niechaj Ci będzie Chwała".


książka zawiera wybór pieśni epicznych wędrowca buddyjskiego Aśwaghoszy, żyjącego w pierwszej połowie II wieku
przekład został dokonany przez Andrzeja Gawrońskiego polskiego indologa i językoznawcę

"Otworzyły się na koniec przed Nandą wrota poznania. Przejrzał świat - i ujrzał swoje w nim stanowisko - i znalazł swoje z niego wyzwolenie. Litość bezbrzeżna zalała mu serce nad tymi wszystki­mi, którzy cierpią, wplątani w koło żywotów i śmierci. Odtąd poświęci się już wskazywaniu bliźnim ucieczki przed bólem świa­ta, z którym go nic więcej nie wiąże, bo nie z tego świata...