We wrześniu 1939r. wybuchła w Europie II wojna światowa. Wojsko Polskie, które wówczas liczyło około 280 tysięcy żołnierzy stanęło naprzeciwko nie tylko Wehrmachtowi, ale również Armii Czerwonej, dwóm armiom uznawanym za jedne z najpotężniejszych w ówczesnym świecie. Z przeważającymi siłami wroga nie mieliśmy żadnych szans. Jak do tego doszło? Kto zawinił temu, że posiadająca 30 dywizji piechoty armia przegrała obronę własnego kraju w miesiąc

Andrzej Ceglarski, prawnik i pasjonat historii wojskowości okresu międzywojennego, w swojej książce „Wrzesień '39. Polscy sprawcy klęski”, twierdzi, że pełną odpowiedzialność za klęskę obrony we wrześniu odpowiadają polscy dowódcy najwyższego szczebla.
Poczynając od przewrotu majowego w 1926r roku, gdy sanacja objęła rządy w Polsce, poprzez przytoczenie biografii najwyższych dowódców wojskowych, autor dowodzi, powołując się m.in. na dzienniki dowódców polowych, ogromnej niekompetencji naszej generalicji.
Z książki dowiadujemy się, że kilku z naszych odznaczonych generałów nie miało nawet doświadczenia w dowodzeniu jednostka szczebla dywizji oraz umiejętności sztabowych na poziomie operacyjnym.
Dlaczego zatem, mimo braku umiejętności dowódczych i taktycznych, tym dowódcom powierzono obronę kraju? – pyta autor. Jego zdaniem, wszystkiemu winna jest tylko i wyłącznie Sanacja i Józef Piłsudski, który dbał o swoich dawnych towarzyszy broni z czasów Legionów powierzając im najwyższe stopnie, nie patrząc na doświadczenie i kompetencje.
Już w 1934r. gen. Gustaw Orlicz–Dreser, jeden z najwybitniejszych inspektorów armii twierdził, że nasze wojsko jest coraz gorzej przygotowane do nowoczesnej wojny, która nieuchronnie nadciągała.

Z opinią Andrzeja Ceglarskiego można się nie zgadzać, można z nią polemizować, mnie udało mu się przekonać do prezentowanych racji, aczkolwiek mam wrażenie, że brakuje w opracowaniu nieco szerszego spojrzenia na sytuację geopolityczną września 1939.
Obarczanie za przegraną kampanię wyłącznie dowódców uważam za brak obiektywizmu. Józef Beck, niewłaściwy człowiek na niewłaściwym miejscu, ocierająca się o zdradę umów niemrawość sojuszników i dwa supermocarstwa biorące Polskę w kleszcze to czynniki, które de facto doprowadziły do klęski września 1939r, i żaden „super” generał nie byłby w stanie wygrać tej kampanii. Opinię autora traktuję raczej w kontekście tego, co pomogło nam przegrać tak szybko.
Niestety chyba silne poglądy antysanacyjne wzięły w autorze górę i rzucający się miejscami pogardliwy ton autora jest dość niesmaczny i każe kwestionować jego badawczy obiektywizm i profesjonalizm.
Niemniej książka naprawdę daje do myślenia i rzuca dość jaskrawe światło, które może oślepi na chwile gloryfikatorów Września’39.

Współpraca recenzencka z wydawnictwem.

We wrześniu 1939r. wybuchła w Europie II wojna światowa. Wojsko Polskie, które wówczas liczyło około 280 tysięcy żołnierzy stanęło naprzeciwko nie tylko Wehrmachtowi, ale również Armii Czerwonej, dwóm armiom uznawanym za jedne z najpotężniejszych w ówczesnym świecie. Z przeważającymi siłami wroga nie mieliśmy żadnych szans. Jak do tego doszło? Kto zawinił temu, że...