Po książkę sięgnąłem z polecenia kolegi, który się nią wprost zachwycał. Przyznaję, że ta tematyka jest jedną z moich ulubionych więc fakt tego, iż jest to opowieść o pracy sapera (której, w literaturze jest bardzo niewiele) moją ciekawość podkręcił jeszcze bardziej. Myślę, że można zaryzykować stwierdzenie, że książka podzielona jest "jakby" na dwie części. Pierwsza opisuje stricte pracę saperską, za którą autor był odpowiedzialny podczas czteromiesięcznej zmiany w Al-Amarze, w Iraku, poprzedzoną krótkim wstępem w jaki sposóg Ivision trafił do korpusu saperskiego. Druga dotyczy czegoś o czym niewiele osób chce, boi się i wstydzi się mówić - PTSD (Syndrom stresu pourazowego). Autor opisuje jak bardzo traumatycznie reagowało jego ciało i umysł na wydarzenia w Iraku, a w zasadzie jednego wydarzenia, które jest w mojej opinii osią fabuły i punktem zwrotnym książki. Ivision opisuje jakie spustoszenie uczyniło PTSD, co się działo z jego życiem oraz jak sobie z tym wszystkim poradził. Świetne opisy saperskiej działalności, okraszone wojskowymi ciekawostkami z zakresu wszelkich materiałów wybuchowych przeplatane są refleksją nad życiem i sensem prowadzenia wojny. Te życiowe rozważania czasami sprawiają wrażenie nudnych ale jest ich relatywnie niewiele. Całość świetnie dopełniają zdjęcia. "Saper" nie jest co prawda tak dobrą książką jak lektura Wira, opisująca pracę medyka wojskowego ale jest to bardzo ciekawe uzupełnienie literatury odnoszącej się do bardzo mało popularnych wojskowych specjalizacji (w tym przypadku sapera). Polecam. Warto poczytać.

Po książkę sięgnąłem z polecenia kolegi, który się nią wprost zachwycał. Przyznaję, że ta tematyka jest jedną z moich ulubionych więc fakt tego, iż jest to opowieść o pracy sapera (której, w literaturze jest bardzo niewiele) moją ciekawość podkręcił jeszcze bardziej. Myślę, że można zaryzykować stwierdzenie, że książka podzielona jest "jakby" na dwie części. Pierwsza...