Dostałam kiedyś tę książkę od jakiegoś wydawnictwa i długo stała na półce. Nie mając już nic do czytania, przypomniałam sobie o niej. I bardzo się cieszę, że w końcu ją przeczytałam. Książka świetnie łączy fakty z fikcją. Przez cały czas czytania zastanawiam się gdzie leży granica między nauką, a człowieczeństwem. Czy mamy prawo poświęcić kilka osób, żeby uratować tysiące? Kto daje nam to prawo i pozwala na wartościowania cudzego życia. Książka porusza ważny temat - wyższości nauki nad życiem pojedynczego człowieka. Trzecia Rzesza była idealnym środowiskiem na przeprowadzanie badań na żywych ludziach. Słabsi, chorzy, byli ujmą rasy aryjskiej - mógłby więc stać się przedmiotem eksperymentów. Tego typu badania przeprowadzone na chorych, ułomnych dzieciach posunęły neurochirurgię do przodu. Każdy potępia eksperymenty na ludziach, a wszyscy korzystają z ich wyników... Książka jest jednym wielkim dylematem moralnym. Gdybym była osobą chorą, która może skorzystać z takich badań i dzięki nim żyć, pewnie byłabym za niej wdzięczna. Z boku jednak wygląda to jak bestialstwo. Gdzie leży granica między nauką, a życiem ludzkim? Czy można poświęcić jednostkę dla dobra ogółu? Nigdy nie znajdziemy odpowiedzi na to pytanie. To jak dylemat wagonik - zależy od perspektywy.
Warto przeczytać tę książkę, nie dla napięcia, ale dla poznania samego siebie.

Dostałam kiedyś tę książkę od jakiegoś wydawnictwa i długo stała na półce. Nie mając już nic do czytania, przypomniałam sobie o niej. I bardzo się cieszę, że w końcu ją przeczytałam. Książka świetnie łączy fakty z fikcją. Przez cały czas czytania zastanawiam się gdzie leży granica między nauką, a człowieczeństwem. Czy mamy prawo poświęcić kilka osób, żeby uratować tysiące?...