Afganistan rozgrzany, suchy, bez chmur, beżowy. Odziany w łachmany i barwne spódnice, turbany, umazany smarem, okopcony dymem z palonych opon. Warczący starym silnikiem, zardzewiały i zapylony. Zasłonięty burką i glinianym murem. Straszący pustymi oczodołami rozstrzelanego pałacu króla Amanullaha. Wyżłobiony suchym korytem rzeki Kabul. Z roześmianą promienną twarzą dziecka i uważnym spojrzeniem spod przeoranych zmarszczkami powiek starca. Pachnący przyprawami, cebulą, gotowaną baraniną i cuchnący rynsztokiem. Afganistan z plackowatym chlebem i samolotem pełnym hiszpańskich żołnierzy, rozbitym tuż przed powrotem do Madrytu.

Afganistan rozgrzany, suchy, bez chmur, beżowy. Odziany w łachmany i barwne spódnice, turbany, umazany smarem, okopcony dymem z palonych op...

Gdyby spojrzeć na wyszkolonego snajpera podczas serii oddawanych precyzyjnie strzałów, wyglądałby jak leżący na brzuchu manekin z tylko jedną ruchomą częścią — dłonią, poruszającą się w zamkniętej sekwencji: zamek — spust — zamek w miarę rozwijania się nakręconej w niej sprężyny. Plenery za lunetą celowniczą karabinu są stygmatyzowane „krzyżem”. Widzi ściany domów, okna, fragmenty murów, zbiegi uliczek, zbiorniki na wodę, tańczące w podmuchach wiatru szmaty i papiery, nieliczne ptaki, jeszcze mniej licznych ludzi. Wszystko to z dwiema cienkimi, czarnymi kreskami. Pionową i poziomą. Przecinają się dokładnie w połowie swoich długości. Ich końce są zatopione w grubych czarnych prostokątach. Przystrojone jak koralami. Po osiem kształtnych czarnych pereł na każdej z linii. Siatka celownicza Mil-Dot.

Gdyby spojrzeć na wyszkolonego snajpera podczas serii oddawanych precyzyjnie strzałów, wyglądałby jak leżący na brzuchu manekin z tylko jedn...

Jeden z półnagich bohaterów filmu sięgnął do uchwytu włazu nad głową. Do dolnego zbiornika zaczęła wdzierać się woda, zalewając całą czwórkę i wypełniając stopniowo całą przestrzeń po sufit. Ci jednak siedzieli dzielnie w kręgu na swoich miejscach. W ustach aparaty z czarnymi, karbowanymi rurami i metalowe zasobniki na klatkach piersiowych. Kiedy zostali całkowicie zatopieni, jeden po drugim zaczęli wychodzić po metalowej drabince do górnego, pustego teraz zbiornika. W pierwszej chwili umknęło mu, że jeden z ćwiczących nie ma aparatu do oddychania. A on miał wyjść ostatni.

Jeden z półnagich bohaterów filmu sięgnął do uchwytu włazu nad głową. Do dolnego zbiornika zaczęła wdzierać się woda, zalewając całą czwórkę...