Nic takiego. W sumie tak mogłabym zakończyć swoją opinię, ale wiem, że tak nie można. Muszę uzasadnić swoją opinię, mogącą dla niektórych wywołać oburzenie.
Ile już było powieści o kobietach, które zostały odrzucone przez swoich mężczyzn? Sto? Tysiąc? Nie da się tego policzyć, ale jako amatorka-pisarka wiem, że tak nie wolno. Dziś ludzie nie potrzebują rozhisteryzowanej narratorki, która bez odrobiny godności "płacze", "rzyga" i "jest jednym wielkim pryszczem". Żebym nie wyszła na zołzę - potrafię współczuć, wiem, że Lousie cierpi, ale na Boga! Przecież jest sto, tysiące sposobów na to, by opisać ból i depresję bardziej metaforycznie, w końcu tego oczekiwałam po książce, która w opisie jest jako "poetycka"! Przeczytałam książkę przytłoczona nadmiarem emocji, smutku.
Chociaż muszę przyznać, że znalazłam wiele perełek, naprawdę cudnych zdań, ale mój głód został niezaspokojony. Sam styl wypowiedzi też zasługuje na uznanie. Wydanie przednie. Szkoda, że tylko tyle.
Polecam jedynie tym, którzy desperacko szukają wyciskacza łez. Łzy poleciały, ale książka obraziła na tyle moją inteligencję emocjonalną, że aż jest mi po niej niesmacznie.

Nic takiego. W sumie tak mogłabym zakończyć swoją opinię, ale wiem, że tak nie można. Muszę uzasadnić swoją opinię, mogącą dla niektórych wywołać oburzenie.
Ile już było powieści o kobietach, które zostały odrzucone przez swoich mężczyzn? Sto? Tysiąc? Nie da się tego policzyć, ale jako amatorka-pisarka wiem, że tak nie wolno. Dziś ludzie nie potrzebują rozhisteryzowanej...