Przy całym szacunku dla autorki i jej przykrych przeżyć z ostatnich miesięcy życia, nie mogę powiedzieć, by była to książka dobra.

Przyczyna jest prosta: nie każdy, kto przeżywa dramat, powinien publikować książkę na ten temat. Pisać może każdy, wszak nie od dziś znamy właściwości terapeutyczne wszelkich twórczych zajęć. Co się zaś tyczy publikacji, to nie, nie zawsze w takich przypadkach działa ona na korzyść autora.

Z tego, co mi wiadomo, książka powstała z materiałów zamieszczanych na blogu. I niestety - to widać.

Błędy, niedomówienia, pospieszna redakcja i język, który wprawdzie uchodzi w Internecie, ale już papier go nie przyjmuje. Widać, że autorka pisała w dużej mierze dla swoich znajomych, czytelnik, do którego trafia ta książka, a z autorką nic go nie łączy, momentami nie ma możliwości rozeznania w tym, o co w danym fragmencie chodzi. Tyczy się to zwłaszcza opisów wspólnych znajomych autorki i jej pierwotnych czytelników. Osoby obce, takie jak ja, czują, że poskąpiono im jakiejś wiedzy, opisu, doprecyzowania, wyjaśnienia, kto kim jest i skąd się wziął.

Podsumowując: nie wyczytałam niczego nowego, nie zapoznałam się z żadnym odkrywczym podejściem do choroby. W trakcie lektury czułam, że nie jestem czytelnikiem docelowym, bo nie znam osobiście autorki ani osób w książce opisanych.

Niestety, każda ludzka tragedia pozostaje dramatem, ale nie o każdym dramacie powinna powstawać książka. Myślę, że miejsce nieuczesanych myśli autorki powinno pozostać na blogu, wśród jej znajomych, przyjaciół i rodziny. Obcy w zasadzie mają niewielką szansę na prawdziwe wczucie się w lekturę.

Przy całym szacunku dla autorki i jej przykrych przeżyć z ostatnich miesięcy życia, nie mogę powiedzieć, by była to książka dobra.

Przyczyna jest prosta: nie każdy, kto przeżywa dramat, powinien publikować książkę na ten temat. Pisać może każdy, wszak nie od dziś znamy właściwości terapeutyczne wszelkich twórczych zajęć. Co się zaś tyczy publikacji, to nie, nie zawsze w...