A właściwie to czemu mnie wtedy zaprosiłeś?, spytała z wahaniem Iga. Miała już iść, ale jeszcze się odwróciła. Stasiu stał przy graffiti i za jego plecami wyrastały ule. Wzruszył ramionami. Bo myślałem, że mi obciągniesz, powiedział poważnie. Och!, jęknęła Iga. Bo słyszałem, że fajnie robisz. Od chłopaków. No i mówili, że taka jesteś. Dajka. Lubisz się ruchać, spuścił głowę, pszczoły za nim buczały. Słyszałam, że jak już wyginą, wszyscy jesteśmy skazani, powiedziała chwilę później Iga. Pszczoły, wskazała na rysunek. Na zgubę. Wszyscy.

A właściwie to czemu mnie wtedy zaprosiłeś?, spytała z wahaniem Iga. Miała już iść, ale jeszcze się odwróciła. Stasiu stał przy graffiti i z...

Wtedy Iga jeszcze nie wiedziała, że można tak tonąć. Ciepło, które gromadziło się w jej klatce piersiowej, Iga wyobrażała sobie jak pomarańczową plamę. Gorący olej, niebieskawy na brzegach. Iga czytała, że radość czuje się w brzuchu na żółto, zazdrość w żołądku na zielono, a miłość właśnie jako plamę czerwonego ognia. I teraz Iga wiedziała, co to znaczy: wypalało jej płuca. Iskrzyło, odkąd tylko otwierała oczy. Leżała w pościeli i uśmiechała się, oglądała jego zdjęcia. Zaciskała i rozwierała palce. Bo ta niezwykła lekkość. Jakby ktoś wydrążoną Igę napełnił czymś mdlącym, lepkim gazem albo watą cukrową. Napuścił do jej brzucha powietrze naelektryzowane i ciepłe, co ją tak rozpychało i unosiło nad ziemią. Bo od jakiegoś czasu Iga chodzi i się uśmiecha. Trzyma rękę luźno w powietrzu, bo marzy, żeby ktoś za nią złapał, a ta ręka powinna być silna i ciepła. Jak jego. Iga idzie aleją lip i to, co rośnie w jej klatce piersiowej, wylewa się jak gorący miód przez jej oczy, uszy, jej nozdrza. Mamroce do siebie, a właściwie do niego, powtarza to, co mu zaraz powie, i ludzie się na nią obracają, ale ich nie zauważa, wypełniona jest miękkim pluszem i bije z niej światło. To szczęście: miłość, w którą nie wierzyła, którą wyśmiewała. A teraz Iga mogłaby tańczyć. Gryzie palce, którymi nie może go dotknąć, podbiega, bo już nie może wytrzymać, skręca w tamtą ulicę i wciska tamten guzik domofonu. Gdy tylko Bruno spyta: halo?, Iga ucieknie. Za rogiem, oparta gorącym czołem o ścianę, Iga będzie się śmiała. Może kilka razy uderzy głową. Kopnie w krawężnik. Iga, wracając do domu, opluje się śmiechem.

Wtedy Iga jeszcze nie wiedziała, że można tak tonąć. Ciepło, które gromadziło się w jej klatce piersiowej, Iga wyobrażała sobie jak pomarań...