Tomik jest zbiorem inspirowanej folklorem ludowym poezji fińskiego poety Eino Leino. „Święte wiersze nieszczęsnego Eino” powstały jako efekt podróży autora po rodzimy kraju, podczas których słuchał pieśni oraz bajd tak licznych w dawnych czasach wiejskich pieśniarzy i opowiadaczy. W „Kantyczkach” mieszają się chrześcijańskie motywy z pogańską przeszłością, do których autor dodaje nie tylko poetycki kunszt, ale także swoje własne inspiracje i motywy. W jego poezji łączą się zatem ludowe podania z ówczesnymi europejskimi wpływami literackimi oraz ideologicznymi. Całość staje się zapisem pewnej pięknej epoki.

Każda kantyczka jest niczym podróż w nieznane. Ten potencjał zaskakiwania czytelnika to wielka moc wierszy poety. Bogactwo i wyszukane formy opisu fińskiej flory oraz fauny, tajemniczy nastrój nordyckich sag i mitów oraz urzekająca oryginalność motywów – to w mojej ocenie najważniejsze cechy poezji Eino Leino. Choć nie wszystkie wiersze są w równym stopniu wciągające, to całkiem spora ich liczba szczerze przypadła mi do gustu (jak choćby „Odmieniec”, „Panna ze świru”, „Kouta” czy „Sercumiła”). „Kantyczki” okazały się ciekawym doświadczeniem poznawczym, wartym poświęconego czasu.

Tomik jest zbiorem inspirowanej folklorem ludowym poezji fińskiego poety Eino Leino. „Święte wiersze nieszczęsnego Eino” powstały jako efekt podróży autora po rodzimy kraju, podczas których słuchał pieśni oraz bajd tak licznych w dawnych czasach wiejskich pieśniarzy i opowiadaczy. W „Kantyczkach” mieszają się chrześcijańskie motywy z pogańską przeszłością, do których autor...