Ilustracja na okładce, niezwykłe rysunki ozdabiające kolejne rozdziały oraz nietuzinkowy tytuł przyciągają wzrok i intrygują. Oficjalna recenzja wydawnictwa i tytuł książki roku 2011 także zachęcają do przeczytania tej pozycji. Czy słusznie?
Annabelle ma 12 lat, ogromnie tęskni za ojcem i dlatego nigdy nie rozstaje się z czerwonymi tenisówkami, które kiedyś (dawno) od niego dostała. Mieszka z mamą, którą bardzo kocha. Jest to miłość odwzajemniana, ale zarówno matka jak i córka, czują się zagubione w nowym miejscu pobytu. Każda próbuje, na swój sposób, odnaleźć się w nowej sytuacji.
W szkole Anabella staje się obiektem nieprzyjaznych ataków ze strony jednej z koleżanek i jej towarzystwa.
Książka zapowiada się obiecująco. I to jedyne jej zalety.
Potem czytasz, czytasz, czytasz...... i wciąż myślisz: "o co tutaj chodzi?"
Kolejne strony nie przynoszą odpowiedzi na powyższe pytanie.
Nie poleciłabym tego dzieła żadnej nastolatce, chyba że miałabym niecny zamiar, aby kogoś na dobre zniechęcić do czytania książek. Wszystkie szkolne lektury, których młodzież tak nie lubi, są bardzo interesujące w porównaniu z historią zaserwowaną przez autorkę tej opowieści.
Tak się przy tej książce wynudziłam i sfrustrowałam, że w końcu porzuciłam ją na półce bookcrossingowej.

Ilustracja na okładce, niezwykłe rysunki ozdabiające kolejne rozdziały oraz nietuzinkowy tytuł przyciągają wzrok i intrygują. Oficjalna recenzja wydawnictwa i tytuł książki roku 2011 także zachęcają do przeczytania tej pozycji. Czy słusznie?
Annabelle ma 12 lat, ogromnie tęskni za ojcem i dlatego nigdy nie rozstaje się z czerwonymi tenisówkami, które kiedyś (dawno) od...