Finał serii. Na samym początku otrzymujemy dokończenie historii z poprzedniego tomu, by następnie dostać opowieść o niefortunnej ucieczce Misty, a na samym końcu mamy swego rodzaju pożegnanie.

Zakończenie zemsty Goldy to nie tylko wybuchowa i pomysłowa akcja, ale również wgląd w przeszłość tej antagonistki. Retrospekcja pozwala lepiej zrozumieć motywację tej bohaterki i chociaż nie wybiela przy tym tej postaci, to i tak można się wzruszyć jej ostatecznym losem. Jak dla mnie to najlepsza część tomu.

Najdłuższa historia, czyli ta o Misty uciekającej w samochodzie Beana Bandetto trochę mnie zirytowała. Po pierwsze, czarne charaktery tutaj to straszni amatorzy i w porównaniu z galerią łotrów zaprezentowaną w tej serii, wypadają bardzo pociesznie i przez to nie budzą ani sympatii, ani niechęci. Nie podobało mi się zupełne niepotrzebne eksponowanie golizny – tutaj było to naprawdę na siłę. Tę część tomu ratują jak zawsze znakomite sceny akcji, a także interakcje bohaterów ze sobą.

Opowieść wieńcząca tom i jednocześnie całą serię trochę rozczarowuje. Powraca część postaci z poprzednich tomów, ale jest ich naprawdę mało. Nie podobało mi się też wyjaśnienie pewne niejasnego wątku – wolałbym żeby to pozostało niedopowiedziane. Podobało mi się jednak, że dostajemy plany na przyszłość niektórych bohaterów.

Podsumowując, jest to całkiem niezły tom, ale nie spełnił moich oczekiwań jako finał serii. Wolałbym żeby to poprzednia znakomita odsłona stanowiła zakończenie.

Finał serii. Na samym początku otrzymujemy dokończenie historii z poprzedniego tomu, by następnie dostać opowieść o niefortunnej ucieczce Misty, a na samym końcu mamy swego rodzaju pożegnanie.

Zakończenie zemsty Goldy to nie tylko wybuchowa i pomysłowa akcja, ale również wgląd w przeszłość tej antagonistki. Retrospekcja pozwala lepiej zrozumieć motywację tej bohaterki i...