"Człowiek jest tak nienasyconą istotą, że często nie umie swych pragnień okiełznać. Oczywiście mnie się też to niejednokrotnie dalej przytrafia i się do tego przyznaję, ale staram się z tym walczyć. Jak ludzie nie mają nic, jak w slumsach, to pragną szklanki wody. Jak mają wszystko, jak w Dubaju, to chcą mieć tę szklankę złotą. To wszystko łatwo przedawkować. Dzięki podróżom wiem, że nie wolno zapominać o tym, że z chęcią bogactwa można przeszarżować; że niektóre rzeczy są kompletnie zbędne."

Niespecjalnie podchodzi mi polski rap. Mam kilku ulubionych wykonawców, ale w większości słucham tej muzyki bezwiednie. Przynajmniej tak było do niedawna. Za wartościowe uważałam do niedawna tylko i wyłącznie teksty Taco Hemingwaya. Później także i Maty, bo chociaż są nasycone ogromną ilością wulgaryzmów (do których nic nie mam, bo są częścią języka, ale nadal czuję się z nimi nieswojo). O Quebonafide usłyszałam przy okazji Taconafide, lecz poza ciekawą barwą głosu, nie porwał mnie od razu. Z perspektywy czasu myślę, że musiałam do tego dojrzeć i pojąć, iż to kolejny artysta w moim raperskim TOP 3.

Eksplorując dyskografię, natrafiłam na "Egzotykę". Nieco później - na informację, że w oparciu o podróże, podczas których powstały teledyski do albumu, wydana została także książka będąca wywiadem opisującym Przygody Wesołej Ekipy podczas wszystkich tych wyjazdów.

Zdecydowanie byłam nastawiona na czytanie o różnych przypałach, krzywych akcjach, sporych ilościach alkoholu i narkotyków. Otrzymałam jednak prawdziwą ucztę na miarę każdej miłośniczki podróży oraz historii znanych ludzi.

Quebonafide podczas podróży zwracał uwagę na rzeczy nieoczywiste, nietuzinkowe. Każda relacja z podróży, choć ubarwiona humorystycznie, przynosi równie dobre morały i wnioski, które po prostu skłaniają do refleksji. Fotografie z wycieczek tylko pobudzają wyobraźnię. Jako uzupełnienie - mamy możliwość odniesienia się do teledysku. Poznania kulis jego powstania, połączenia faktów.

Polecam każdemu - nie tylko tym, którzy Quebo słuchają!

"Człowiek jest tak nienasyconą istotą, że często nie umie swych pragnień okiełznać. Oczywiście mnie się też to niejednokrotnie dalej przytrafia i się do tego przyznaję, ale staram się z tym walczyć. Jak ludzie nie mają nic, jak w slumsach, to pragną szklanki wody. Jak mają wszystko, jak w Dubaju, to chcą mieć tę szklankę złotą. To wszystko łatwo przedawkować. Dzięki...