Trudno nie zgodzić się z powiedzeniem mówiącym, że liczy się nie ilość, a jakość, które w bardzo trafny sposób odnosi się również do literatury. Poparciem tego stwierdzenia może być np. „Mały Książę”, „Oskar i pani Róża”, „Chłopiec w pasiastej piżamie” czy „Duży Wilk i Mały Wilk”, książki, które choć skromne rozmiarowo, zostają z czytelnikiem na zawsze.
Napisaną przez Nadine Brun-Cosme historię należy traktować bardzo symbolicznie: w realnym świecie wilki są zwierzętami stadnymi, które nie siedzą pod drzewem, nie czytają książek, nie śpią pod kołdrą z liści, nie wspinają się po drzewach i nie ćwiczą na nich, nie zrywają owoców by ułożyć je na talerzu i się nimi posilić, i nie spacerują. Wszystkie te czynności, które wcześniej Duży Wilk wykonywał sam, później w towarzystwie Małego, mają za zadanie pokazać proces powolnego przełamywania traumy, nieco wymuszonej przez okoliczności rezygnacji z samotności oraz oswajania się z obecnością kogoś obok. Większy, narysowany jako czarny osobnik był „od zawsze. Całkiem sam, pod swoim drzewem, na szczycie wzgórza” – było mu dobrze z samym sobą, nie czuł potrzeby przebywania z kimkolwiek innym. „Aż pewnego dnia zjawił się Mały Wilk. Przywędrował z daleka” i niepostrzeżenie zmienił Dużego i jego świat. Początkowo obecność narysowanej na niebiesko postaci była ledwo zauważalna, była tylko punkcikiem widocznym gdzieś na horyzoncie, później przybliżała się niosąc niepokój by pojawić się i ingerować w znaną rzeczywistość. Najpierw bohaterowie „Nie rozmawiali ze sobą. Obserwowali się chyłkiem, kątem oka, ot tak, bez złych zamiarów”, później Duży zaczął się dzielić z Małym swoim światem: koniuszkiem kołdry z liści, możliwością wspólnych ćwiczeń na drzewie czy kilkoma owocami, których „Zebrał (…) trochę więcej niż zwykle”. Niby nic wielkiego, błahego i lekko irytującego, jednak gdy niebieski nagle zniknął, okazało się, że czarny nie umie bez niego funkcjonować! Jego czas zajmują poszukiwania, wyrzuty sumienia i rozmyślania o tym, „że ktoś mały, nawet bardzo mały, może zająć tyle miejsca w sercu. Dużo, dużo miejsca” oraz czekanie zakończone jedną z najpiękniejszych scen w literaturze dziecięcej: oto ten, który lubił być sam i irytował się nagłym wtargnięciem Małego, wyznaje: „Bez Ciebie (…) jakoś mi tęskno”, siadają razem pod drzewem i jest im obu zwyczajnie dobrze. Autorka pokazała, że każdą traumę można przezwyciężyć a wielkie zmiany zaczynają się od małych kroków. Całość przekazu podkreśliły fenomenalne ilustracje, które wykonał Olivier Tallec. „Duży Wilk i Mały Wilk” to książka, którą trzeba przeczytać!

Trudno nie zgodzić się z powiedzeniem mówiącym, że liczy się nie ilość, a jakość, które w bardzo trafny sposób odnosi się również do literatury. Poparciem tego stwierdzenia może być np. „Mały Książę”, „Oskar i pani Róża”, „Chłopiec w pasiastej piżamie” czy „Duży Wilk i Mały Wilk”, książki, które choć skromne rozmiarowo, zostają z czytelnikiem na zawsze.
Napisaną przez...