Locke Superczłowiek #4

Kolejny prequel w stosunku do pierwszego tomu. Tym razem akcja dzieje się kilkanaście lat po wydarzeniach z trzeciego tomu – zaskakująco młody Locke mieszka na planecie Ronwall i ma ukochaną dziewczynę, ale los sprawi, że przyjdzie mu się wmieszać w walkę o wolność tutejszych mieszkańców. Widać, że seria od „Pogromu cyberów” weszła na dobre tory – nie ma tu już naiwności czy śmieszkowania. Mamy tutaj wojnę, która nie ominie nikogo – nie można się przed nią schować i udawać, że jej nie ma – trzeba wyjść ze swoich czterech ścian i stanąć do walki. Jak to mówią klasycy „z wielką mocą przychodzi wielka odpowiedzialność”, więc nie dla Locke’a zwykłe życie… Przyjdzie mu tu też podjąć pewne kontrowersyjne decyzje, które jednak służą dobru ogółu. Podobało mi się przy tym, że dowiadujemy się czegoś więcej o zdolnościach głównego bohatera – możliwe, że jego historia poprzedza nawet „Pogrom cyberów”. Swoją drogą, daje to dużą wolność scenarzyście – Locke może być takim „everymanem” przeżywającym przygody w różnych konwencjach. Całkiem udany był też jeden z głównych antagonistów, pułkownik Victor Stroheim – sprytny wojskowy, który swoimi zdolnościami analitycznymi często jest w stanie utrzeć nosa Locke’owi. Rysunki też wydają się bardziej szczegółowe niż poprzednio – aż szkoda, że tak mały format tomiku nie pozwala w pełni ich docenić. Podsumowując, intryga jest tu względnie prosta, ale wykonanie pierwszorzędne.

Kolejny prequel w stosunku do pierwszego tomu. Tym razem akcja dzieje się kilkanaście lat po wydarzeniach z trzeciego tomu – zaskakująco młody Locke mieszka na planecie Ronwall i ma ukochaną dziewczynę, ale los sprawi, że przyjdzie mu się wmieszać w walkę o wolność tutejszych mieszkańców. Widać, że seria od „Pogromu cyberów” weszła na dobre tory – nie ma tu już naiwności...