Czasem w „Bleachu” pojawiają się wątki, które się brzydko zestarzały przez dość czerstwy i momentami mocno wymuszony humor. Don Kan’onji jest tego świetnym przykładem. Przerysowane postacie pojawiają się w mangach dość często, ale w „Bleachu” nie zawsze to pasuje. W tym przypadku tworzy to zbyt wielki kontrast z klimatem głównej opowieści, który jednak jest dość przytłaczający i poważny. Trochę szkoda, że taką postać wprowadzono – moim zdaniem średnio pasuje do tego wszystkiego. Już i tak jest dziwnie, po co przesadzać?

Czasem w „Bleachu” pojawiają się wątki, które się brzydko zestarzały przez dość czerstwy i momentami mocno wymuszony humor. Don Kan’onji jest tego świetnym przykładem. Przerysowane postacie pojawiają się w mangach dość często, ale w „Bleachu” nie zawsze to pasuje. W tym przypadku tworzy to zbyt wielki kontrast z klimatem głównej opowieści, który jednak jest dość...

Szału nie ma, ciężko się wgryżć.

https://kasikowykurz.blogspot.com/2018/11/tite-kubo-memories-in-rain-tom-3-i.html

Szału nie ma, ciężko się wgryżć.

https://kasikowykurz.blogspot.com/2018/11/tite-kubo-memories-in-rain-tom-3-i.html

Nie mogłam się doczekać, kiedy wrócę do Bleacha. Tak wciągającej mangi dawno nie miałam! Czy dwa następne tomy trzymają poziom?
Spokojnie mogę powiedzieć, że manga jeszcze bardziej wciąga, a akcji jest jeszcze więcej. Nadchodzi rocznica śmierci matki Ichiego. Co więcej, do Karakury przybył medialny spec od kontaktów z duchami. To wielkie wydarzenie dla przyjaciół Ichiego. Z powodu młodszych sióstr, bohater godzi się, by pójść na spotkanie z gwiazdą. Co z tego wyniknie?
Mam wrażenie, że im dalej historia idzie, tym więcej się dzieje. Ichigo poznaje samego siebie, a my możemy śledzić jego poczynania oraz to, co przez lata przeżył. Poznamy prawdziwe oblicze śmierci matki chłopaka oraz to, jak sobie z tym poradził. Co więcej, Don Kan'onji — medialny spec od kontaktów z duchami okazuje się bardzo specyficzną osobą.
To, co bardzo mi się podoba, to fakt, że w każdym tomie dochodzi do historii postać, która naprawdę dużo wnosi do całej koncepcji. Przykładem może być Kon — sztuczna dusza, która z pewnych powodów została ocalona przez Ichiego. To jedna z niewielu postaci, która została mi w głowie na dłużej. Mam nadzieję, że na zawsze. Chodzi o jego charakter. Jest bardzo ironiczny, wredny i zboczony. Mam wrażenie, że w mangach takie osoby są najlepsze. Jak tylko jego widzę, już się śmieje.
Tak jak większość wielotomówek mangowych, każda część kończy się w najlepszym momencie. Powód jest każdemu dobrze znany. Momentami sama się zastanawiam, dlaczego tak długo zwlekałam by przeczytać Bleacha. Może to był mój błąd, a może po prostu musiałam do niej "dojrzeć". Kto to wie. Ja jednak jedno mogę powiedzieć.
Bardzo polecam powyższy komiks. Akcja goni akcję, bohaterowie są fantastyczni i dużo pobocznych historii, które w pewien sposób dopełniają wszystko.

Nie mogłam się doczekać, kiedy wrócę do Bleacha. Tak wciągającej mangi dawno nie miałam! Czy dwa następne tomy trzymają poziom?
Spokojnie mogę powiedzieć, że manga jeszcze bardziej wciąga, a akcji jest jeszcze więcej. Nadchodzi rocznica śmierci matki Ichiego. Co więcej, do Karakury przybył medialny spec od kontaktów z duchami. To wielkie wydarzenie dla przyjaciół Ichiego. Z...

Trochę słabszy tomik. Wszyscy dostają świra na punkcie programu telewizyjnego, ale niezbyt śmieszne, mało akcji, jakieś takie nudniejsze niż poprzednie.
Na końcu pojawia się nowy bohater, ale klasyczne odzywki nie wywołały u mnie entuzjazmu.
4 tom - gdyby go wyciąć z serii, to nikt nie zauważyłby braku, myślę o nim jak o fillerze.

Trochę słabszy tomik. Wszyscy dostają świra na punkcie programu telewizyjnego, ale niezbyt śmieszne, mało akcji, jakieś takie nudniejsze niż poprzednie.
Na końcu pojawia się nowy bohater, ale klasyczne odzywki nie wywołały u mnie entuzjazmu.
4 tom - gdyby go wyciąć z serii, to nikt nie zauważyłby braku, myślę o nim jak o fillerze.

Boże, nareszcie wymęczyłam tom czwarty. Pod względem fabularnym był absolutnie nieporywający, a Don Kan'onji skutecznie obrzydził mi lekturę... Cała ta akcja przy szpitalu i walka z Hollowem niesamowicie mnie znudziła. Owszem, pada kilka wyjaśnień względem tego, jak tworzą się mało sympatyczne "Pustaki", ale całościowo jest to mało zjadliwe i można odczuwać po tym nieprzyjemną niestrawność. Na deser obrywamy natomiast Ishidą, który na sam koniec wypowiada zdanie: "I hate Shinigami", a mnie się robi słabo i myślę sobie: "Umrzyj".
Podsumowując: tom wiele słabszy od pozostałych, zarówno pod względem akcji jak i wydaje mi się kreski. Fajnie, że było trochę Urahary. Choć trochę umilał życie w ciągu tych kilku nudnych rozdziałów.

Boże, nareszcie wymęczyłam tom czwarty. Pod względem fabularnym był absolutnie nieporywający, a Don Kan'onji skutecznie obrzydził mi lekturę... Cała ta akcja przy szpitalu i walka z Hollowem niesamowicie mnie znudziła. Owszem, pada kilka wyjaśnień względem tego, jak tworzą się mało sympatyczne "Pustaki", ale całościowo jest to mało zjadliwe i można odczuwać po tym...

Opinia dotycząca całej serii - tom 1

Opinia dotycząca całej serii - tom 1

Sama końcówka jest znakomita i po prostu nie da się nie sięgnąć po kolejny tom.

Sama końcówka jest znakomita i po prostu nie da się nie sięgnąć po kolejny tom.

patrz kom. t.1

patrz kom. t.1