Przeczytana na fali wspomnień po śmierci Kory. Ciekawe teksty, piękne zdjęcia, żal, że to już czas przeszły, ale wciąż można słuchać wspaniałych piosenek z poetyckimi słowami...

Przeczytana na fali wspomnień po śmierci Kory. Ciekawe teksty, piękne zdjęcia, żal, że to już czas przeszły, ale wciąż można słuchać wspaniałych piosenek z poetyckimi słowami...

Po mojemu zespół Maanam był jednym z najlepszych grup muzycznych w Polsce, bez wątpienia zresztą. A wokalista, Olga Jackowska (dzisiaj już Sipowicz) jedną z najbardziej charyzmatycznych postaci. Tak więc sięgnąłem po autobiografię, Kora i Maanam: podwójna linia życia.

Całe życie uwielbiałem Korę, do tej pory na ścianie w moim mieszkaniu wisi jej portret, który namalowała dla mnie przyjaciółka. Całe życie uważałem Korę za kobietę bardzo inteligentną, twórczą, wybitną.

Trochę zmieniłem zdanie. Wciąż uwielbiam piosenki i całe albumu Maanamu, ale po lekturze, Kora jaką znałem stała się kimś zupełnie innym. Gdzieś kiedyś słyszałem, że nie warto bliżej poznawać swojego idola, bo się można rozczarować. Coś w tym jest.

Kora opisuje swoje życie od najmłodszych lat, ale to wszystko napisane jest bardzo, miałem takie wrażenie, na siłę. Napisane językiem uczennicy z liceum, która pisze wypracowanie na język polski. Wszystko jest dla niej uduchowione, wszystko ma głębsze znaczenie. Ok, może tak być, ale to wszystko jest w pewien sposób, po mojemu, przerysowane.

Kora porusza wiele drażliwych tematów. Religia, pedofilia w kościele, patologia w rodzinie, trudne dzieciństwo, znęcające się zakonnice, narkotyki, seks. Ale w tym wszystkim znalazłem wiele sprzeczności z tym, co pisze. W jednym momencie pisze, że brzydzi się zdrady, a w drugim pisze, że zdradziła swojego ukochanego na jego oczach.

Niemniej, jest to bardzo ciekawa historia kobiety, która opowiada o trudnościach młodej dziewczynki, która musiała przejść przez piekło, by dojść tam gdzie jest. Są próby samobójcze, są narkotyki, są głębokie zwierzania. I mimo, że Kora to wszystko pisze szczerze, wyczuwam w tym trochę fałszu.

Książka składa się, oprócz tych autobiograficznych elementów, z tekstów piosenek napisanych przez Korę oraz maleńkiego zbioru wierszy napisanych przez nią oraz wierszy jej partnera, filozofa Kamila Sipowicza. I te wiersze absolutnie do mnie nie przemówiły. Prawda jest taka, że poezja jest trudna najzwyczajniej w świecie, ale wiersze Kory wydawały mi się (przynajmniej niektóre) bardzo infantylne, a Sipowicza za bardzo filozoficzne z wplecionymi w nie dziwnymi filozoficznymi frazesami i tu właśnie znowu czułem tę przesadę, to przejaskrawienie, wszystko PRZE-.

Po mojemu, fani zespołu Maanam powinni przeczytać tę książkę. Rozumiem też, że cała masa tych fanów absolutnie się ze mną nie zgodzi, ale po przeczytaniu miałem takie odczucia. Ja natomiast wciąż uwielbiam i będę słuchał ich twórczości muzycznej. Ubóstwiam piosenkę Ściemnia się! i teledysk do niej, który był pierwszym polskim teledyskiem wyemitowanym przez stację MTV

Po mojemu zespół Maanam był jednym z najlepszych grup muzycznych w Polsce, bez wątpienia zresztą. A wokalista, Olga Jackowska (dzisiaj już Sipowicz) jedną z najbardziej charyzmatycznych postaci. Tak więc sięgnąłem po autobiografię, Kora i Maanam: podwójna linia życia.

Całe życie uwielbiałem Korę, do tej pory na ścianie w moim mieszkaniu wisi jej portret, który namalowała...

Interesująca, napisana prostym językiem, łatwym do zrozumienia.
Bardzo intymna i odważna.
Momentami nie była chronologiczna, autorka wracała do już wspomnianych momentów z życia.
Jest to autobiografia, dzięki czemu można lepiej poznać osobę o której mowa. Z jej własnej perspektywy.
Warto przeczytać, zwłaszcza, że jest zwięzła, konkretna.

Interesująca, napisana prostym językiem, łatwym do zrozumienia.
Bardzo intymna i odważna.
Momentami nie była chronologiczna, autorka wracała do już wspomnianych momentów z życia.
Jest to autobiografia, dzięki czemu można lepiej poznać osobę o której mowa. Z jej własnej perspektywy.
Warto przeczytać, zwłaszcza, że jest zwięzła, konkretna.

Ciekawa pozycja. Oprócz kilku historii z życia, moim zdaniem na szczególną uwagę zasługują spostrzeżenia Kory dotyczące ludzi, miłości, życia. W dużej mierze bardzo proste, ale jakże trafne. Warto zerknąć.

Ciekawa pozycja. Oprócz kilku historii z życia, moim zdaniem na szczególną uwagę zasługują spostrzeżenia Kory dotyczące ludzi, miłości, życia. W dużej mierze bardzo proste, ale jakże trafne. Warto zerknąć.

Autobiografia Kory z 1992 roku. Sięgnęłam po nią w fazie zainteresowania ruchem hippisowskim w Polsce. Okres hippisowski jest tu zresztą wspomniany dość zdawkowo.
Kora skupia się na niewesołym dzieciństwie i swojej filozofii życiowej. Opowiada w sposób prosty i rzeczowy. Zdaje się, że tekst nie miał opieki redaktorskiej, bo nie brak w nim powtórzeń, błędów i niekonsekwencji. Czasem zaskakuje nieporadnością, czasem naiwnością (żeby nie powiedzieć ostrzej). Ale jest też rozbrajająco szczery w swoich ułomnościach.
Dużym atutem książki są zdjęcia Kory z różnych okresów życia. A Kora jak wiadomo piękną kobietą jest, więc nawet stylistyka disco-punk jej nie szkodzi. Natomiast jeśli ktoś chce się dowiedzieć, na czym polega siła jej osobowości, to raczej nie z tej książki.

Autobiografia Kory z 1992 roku. Sięgnęłam po nią w fazie zainteresowania ruchem hippisowskim w Polsce. Okres hippisowski jest tu zresztą wspomniany dość zdawkowo.
Kora skupia się na niewesołym dzieciństwie i swojej filozofii życiowej. Opowiada w sposób prosty i rzeczowy. Zdaje się, że tekst nie miał opieki redaktorskiej, bo nie brak w nim powtórzeń, błędów i...

Dowiedziałam się o życiu Kory wiele. Nie przypuszczałam, że miała tak trudne życie.

Dowiedziałam się o życiu Kory wiele. Nie przypuszczałam, że miała tak trudne życie.