Ponad ludzką miarę. Wspomnienia operowanych w Ravensbrück

Jedna z mocniejszych książek z literatury obozowej. Wspomnienia pisane są przez różne kobiety - jedne pisały obszerniej i dokładniej, inne krótko i prosto, niektóre są bardziej "kwieciste", inne raczej rzeczowe, a to wszystko sprawia, że książka jest bardzo interesująca i każde z tych wspomnień czyta się z zainteresowaniem.

(czytana: 17.05-14.06.2022)
5/5

Jedna z mocniejszych książek z literatury obozowej. Wspomnienia pisane są przez różne kobiety - jedne pisały obszerniej i dokładniej, inne krótko i prosto, niektóre są bardziej "kwieciste", inne raczej rzeczowe, a to wszystko sprawia, że książka jest bardzo interesująca i każde z tych wspomnień czyta się z zainteresowaniem.

(czytana: 17.05-14.06.2022)
5/5

Książka bardziej techniczna niż literacka. Opis nieetycznych doświadczeń pseudolekarskich na więźniarkach obozu.

Książka bardziej techniczna niż literacka. Opis nieetycznych doświadczeń pseudolekarskich na więźniarkach obozu.

Gdyby zapytać grupę osób, jakie mają skojarzenia z hasłem eksperymenty medyczne w czasie II wojny światowej, to prawdopodobnie większość z nich wskazałaby Auschwitz-Birkenau z doktorem Mengele, a także pseudomedyczne doświadczenia w Ravensbruck. I właśnie o tych pseudobadaniach w drugim z tych obozów opowiada książka „Ponad ludzką miarę. Wspomnienia operowanych z Ravensbruck”.
Kobiecy obóz koncentracyjny Ravensbruck został założony w marcu 1939 roku. Do marca 1942 roku był to jedyny kobiecy obóz koncentracyjny. Przeszło przez niego około 120 tysięcy kobiet i dzieci oraz około 20 tysięcy mężczyzn. Według najnowszych badań zamordowanych zostało około 30 tysięcy. Obóz w Ravensbruck to także miejsce okryte złą sławą eksperymentów medycznych. Spośród 86 więźniarek, na których dokonano różnego rodzaju pseudooperacji, 74 było Polkami. Obóz został wyzwolony 30 kwietnia 1945 r. przez wojska radzieckie. Znajdowało się w nim jeszcze około 2 tysięcy więźniarek.
Książka zawiera dwadzieścia jeden wspomnień kobiet, byłych więźniarek obozu koncentracyjnego Ravensbruck, które ze względu na fakt, że były poddawane pseudomedycznym eksperymentom, nazywano je „królikami”. Jedna z nich opisuje, jak za pomocą atramentu sympatycznego, więźniarki prowadziły tajną korespondencję ze swoimi rodzinami. Ponieważ do tej techniki potrzebny był płyn o odczynie kwaśnym, więc więźniarki wykorzystywały własny mocz. Pozostałe dwadzieścia kobiet opisuje swój pobyt w obozie, ze szczególnym uwzględnieniem operacji.

Opinia pochodzi z mojego bloga: http://oczytany.eu/ponad-ludzka-miare-wspomnienia-operowanych-z-ravensbruck/

Gdyby zapytać grupę osób, jakie mają skojarzenia z hasłem eksperymenty medyczne w czasie II wojny światowej, to prawdopodobnie większość z nich wskazałaby Auschwitz-Birkenau z doktorem Mengele, a także pseudomedyczne doświadczenia w Ravensbruck. I właśnie o tych pseudobadaniach w drugim z tych obozów opowiada książka „Ponad ludzką miarę. Wspomnienia operowanych z...

[Holocaust] "Ponad ludzką miarę. Wspomnienia operowanych z Ravensbruck"

Książka ta stanowi niebywałe świadectwo czynów, które miały miejsce w obozie koncentracyjnym - w Ravensbruck. Pozycja przybliża Nam historie kobiet, które podlegały operacjom medycznym, były tzw. "królikami". Relacje te są niezwykle, makabryczne, emocjonalne i bardzo szczegółowe. Kobiety, o których mowa w tej książce, nie dość, że przetrwały obóz, znęcanie się blokowych, esesmanów, marne racje żywnościowe czy katorżniczą pracę to w dodatku wyszły żywe z eksperymentów medycznych. Oczywiście nie wszystkim się to udało dlatego ważna jest również pamięć o tych, którym się nie powiodło.
Jest to historia bez precedensu, operacje wykonywane na więźniach obozu stanowiły pogwałcenie wszystkich konwencji dotyczących praw człowieka.
Kobiety z tzw. transportu lubelsko - warszawskiego zostały wytypowane do tych makabrycznych czynów. Operowano im nogi, piłowano kości czy usuwano mięśnie. Robiono nacięcia, zarażano różnymi bakterami. Symulowano również takie obrażenia jakie mogły odnieść na polu bitwy - zanieczyszczano rany ziemią, drzazgami, szkłem czy metalowymi odłamkami. To jak radził sobie organizm w takich warunkach było przedmiotem badań hitlerowskich lekarzy.
W książce dostajemy bardzo emocjonalne relacje, tych kobiet, które przetrwały piekło. Jest to - powtórze - świadectwo niebywałe. Po operacji musiały radzić sobie praktycznie same - bez wody, lekarstw, nie licząc morfiny, dzięki której ból był trochę bardziej znośny. W gorączce ponad 40 stopni, w niehiginienucznych warunkach, w których bardzo łatwo o zakażenie... Z czasem pojawiały się pęcherze z ropą, ciało po prostu gniło, tak jak to wspominają króliki - zapach był nie do zniesienia. Oprócz dokładnych opisów związanych z przeprowadzanymi operacjami, każda z kobiet opisuje pobyt w obozie, jak i szczegóły wyzwolenia.
Jestem pod wrażeniem lektury a jeszcze bardziej darze ogromnym szacunkiem postawę tych kobiet. Lektura dla ludzi o mocnych nerwach, opisy są straszne. Jak to możliwe, że ludzie ludziom zgotowali taki los ?

[Holocaust] "Ponad ludzką miarę. Wspomnienia operowanych z Ravensbruck"

Książka ta stanowi niebywałe świadectwo czynów, które miały miejsce w obozie koncentracyjnym - w Ravensbruck. Pozycja przybliża Nam historie kobiet, które podlegały operacjom medycznym, były tzw. "królikami". Relacje te są niezwykle, makabryczne, emocjonalne i bardzo szczegółowe. Kobiety, o których...

Wspomnienia więźniarek z Ravensbruck...niby wszystkie opisują podobne doświadczenia, a jednak każda na swój sposób. To co jedna streszcza na pięciu stronach, innej zajmuje stron kilkadziesiąt. Niektóre obrazy na zawsze pozostaną w mojej głowie.
Ciekawymi momentami były te w których te same osoby pojawiały się w różnych wspomnieniach. Nie chodzi tutaj tylko o "tych złych", ale chociażby o blokową Marzenkę, która w tych strasznych czasach uratowała niejedno istnienie. To są prawdziwi bohaterowie tamtych czasów.

Wspomnienia więźniarek z Ravensbruck...niby wszystkie opisują podobne doświadczenia, a jednak każda na swój sposób. To co jedna streszcza na pięciu stronach, innej zajmuje stron kilkadziesiąt. Niektóre obrazy na zawsze pozostaną w mojej głowie.
Ciekawymi momentami były te w których te same osoby pojawiały się w różnych wspomnieniach. Nie chodzi tutaj tylko o "tych...

Książkę przeczytałam jednym tchem mając 14 lat i będąc wówczas w ósmej klasie szkoły podstawowej ( czyli 27 lat temu :) )....pochłonęłam ja wręcz...książka porażająca, zostająca w pamięci na zawsze. A że mam ją w domu więc znowu chcę do niej wrócić

Książkę przeczytałam jednym tchem mając 14 lat i będąc wówczas w ósmej klasie szkoły podstawowej ( czyli 27 lat temu :) )....pochłonęłam ja wręcz...książka porażająca, zostająca w pamięci na zawsze. A że mam ją w domu więc znowu chcę do niej wrócić

Ta książka jest w naszej rodzinie niemal relikwią. Mój mąż dostał ją od swojej ciotki kiedy był jeszcze dzieckiem. Wtedy nie specjalnie go ona zainteresowała ale w miarę dorastania i chęci poznania trudnej wojennej historii swojej rodziny stała się niezwykle cenną pamiątką.
Ciotka Zofia trafiła do obozu w Ravensbruck po Powstaniu Warszawskim w 1944 roku. Te kilka miesięcy które tam spędziła na zawsze odmieniły jej życie. Oprócz codziennej gehenny i walki o przetrwanie była poddawana eksperymentom medycznym (ginekologicznym) które trwale zniszczyły jej zdrowie i pozbawiły szans na potomstwo.
Nigdy o tym nie wspominała. Nie chciała wracać do tamtych wydarzeń. Jednak zależało jej aby w rodzinie została pamięć o jej gehennie. Tak to książka "Ponad ludzką miarę. Wspomnienia operowanych w Ravensbruck" znalazła się w naszym domu.

To wspomnienia kilkunastu z 74 kobiet które w obozie zostały poddane eksperymentalnym zabiegom medycznym na kończynach dolnych. Były to operacje kostne, mięśniowe i zakaźne mające na celu symulację warunków z jakimi żołnierze spotykali się na froncie. Rany były więc zakażane, mięśnie wycinane a kości łamane i wiercone.
Kobiety cierpiały niewyobrażalne katusze a te którym udało się przeżyć do końca życia zostały kalekami.
"Króliki" zdecydowały się opowiedzieć swoje historie aby ten koszmar nigdy nie został zapomniany.

Większość historii zaczyna się w momencie aresztowania i opowiada kilka lat z życia więzienno-obozowego danej bohaterki. Każde ze wspomnień to opis walki o przeżycie ale też o godność.
To także cudowne świadectwo solidarności ludzkiej, pomocy i wsparcia. Dowód na to że nawet w tak nieludzkich warunkach można pozostać człowiekiem.

To bardzo ciężka lektura. Zostaje w głowie i w sercu na długo ale tak powinno być. W mojej opinii to obowiązkowa pozycja dla każdego bo "ludzie ludziom zgotowali ten los".

Ta książka jest w naszej rodzinie niemal relikwią. Mój mąż dostał ją od swojej ciotki kiedy był jeszcze dzieckiem. Wtedy nie specjalnie go ona zainteresowała ale w miarę dorastania i chęci poznania trudnej wojennej historii swojej rodziny stała się niezwykle cenną pamiątką.
Ciotka Zofia trafiła do obozu w Ravensbruck po Powstaniu Warszawskim w 1944 roku. Te kilka miesięcy...

Są książki których nie da się zapomnieć- ta nie bawi, nie relaksuje, napawa lękiem przenosząc nas w świat o jakim nie mamy pojęcia.Nie da się jej opisać nie da się do niej zachęcić, powiem jedno ją trzeba przeczytać. Wybrałam ją przypadkiem z kilkuset książek o takiej tematyce w bibliotece, wstyd się przyznać, ale nie wiedziałam , że taki obóz istniał. Niby wiem o eksperymentach medycznych, ale gdy się to czyta zupełnie zmienia się nasze wyobrażenie o tym. Od tej książki zaczęła się moja pół roczna przygoda z tematyka obozów koncentracyjnych drugiej wojny światowej, ale żadna a było ich wiele nie zrobiła na mnie takiego wrażenia jak ta.O ile pamiętam napisana jest w 1956 roku, w formie krótkich wypowiedzi więźniarek które obóz przeżyły i dlatego jest taka przejmująca, realna i wspaniała bo jesteśmy pełni szacunku dla tych kobiet które to przeżyły i nie opowiada nam tego ktoś kto nogi nie postawił na tej ziemi ale ktoś realny z serca i ciała na którym prócz ran duszy pozostało kalectwo. Długo pisać. Polecam warto dla refleksji. Jedna z najwspanialszych i najsmutniejszych książek jakie przeczytałam. Szukajcie w bibliotekach, pewnie są wciskane w ostatni kąt półek a powinny być na samej górze ku przestrodze...

Są książki których nie da się zapomnieć- ta nie bawi, nie relaksuje, napawa lękiem przenosząc nas w świat o jakim nie mamy pojęcia.Nie da się jej opisać nie da się do niej zachęcić, powiem jedno ją trzeba przeczytać. Wybrałam ją przypadkiem z kilkuset książek o takiej tematyce w bibliotece, wstyd się przyznać, ale nie wiedziałam , że taki obóz istniał. Niby wiem o...

Moim zdaniem najcenniejszą literaturą historyczną są właśnie takie zbiory relacji świadków, w tym wypadku samych ofiar.Ukazują one w pełni okropieństwo zdarzeń, ale wystawiają także świadectwo ludziom. Książka ta jest wstrząsająca, lecz warto po nią sięgnąć.Rzuca ona światło na sprawę operacji w obozach, która nie jest najpopularniejszym tematem opracowań. Dużym plusem są zamieszczone pod koniec publikacji krótkie biogramy-dają one wgląd w to jakie piętno odcisnęły na zdrowiu i życiu tych kobiet przeżycia obozowe.

Moim zdaniem najcenniejszą literaturą historyczną są właśnie takie zbiory relacji świadków, w tym wypadku samych ofiar.Ukazują one w pełni okropieństwo zdarzeń, ale wystawiają także świadectwo ludziom. Książka ta jest wstrząsająca, lecz warto po nią sięgnąć.Rzuca ona światło na sprawę operacji w obozach, która nie jest najpopularniejszym tematem opracowań. Dużym plusem są...

Jedna z mocniejszych książek które czytałam.

Jedna z mocniejszych książek które czytałam.