Fajna książka. Szybko się czyta.

Fajna książka. Szybko się czyta.

Kiedy dostałam od wydawnictwa tę książkę do przeczytania, jeszcze przed drukiem, nie myślałam, że temat może być jeszcze bardziej aktualny. Że temat uchodźców może być jeszcze bardziej palący i że wojna będzie toczyć się znacznie bliżej naszych granic. W chwili, kiedy piszę tę recenzję, Europa wstrzymuje oddech, a słowo "wojna" odmienia się w domach i szkołach przez wszystkie przypadki. I choć "Wojna w Kuropatkach" Katarzyny Ryrych od Wydawnictwo Literatura bezpośrednio nie dotyczy aktualnej sytuacji, wciąż uważam, że warto czytać ją z dziećmi.

To kolejna już książka w kapitalnej serii Wydawnictwa Literatura "Wojny dorosłych - historie dzieci", którą uwielbiamy od lat i kolejna odnosząca się do niedalekiej przeszłości, ponieważ tematem jest niedawna sytuacja na granicy polsko-białoruskiej określana eufemistycznie jako "kryzys uchodźczy". Niejednokrotnie w książkach z serii czytelnik miał okazję spojrzeć na sytuację z perspektywy dziecka uchodźcy. Jednak Katarzyna Ryrych - choć wspomina o trudnym losie przedzierających się przez granicę uchodźców - skupia się na zupełnie innym aspekcie sytuacji.

Katarzyna Ryrych nie ocenia jednak tamtej sytuacji z perspektywy politycznej czy ekonomicznej. Skupia się na ludziach, którzy mają wewnętrzną potrzebę niesienia pomocy tam, gdzie widzą konieczność. Ludziach, którzy na miarę swoich możliwości, bez uprzedzeń, bez oceniania i bez oczekiwań, działają w mikroskali, bo tak podpowiada im serce.

Oczywiście zgodnie z ideą cyklu, mamy w tej powieści przede wszystkim dziecięcą perspektywę i tu autorka mistrzowsko punktuje popełniany przez dorosłych błąd - niedocenianie naszych dzieci. Dorośli bardzo często uznają, że dla dzieci lepiej będzie, jeśli nie zostaną wtajemniczone w sytuację i łudzą się też, że młodzi nie będą pytać i szukać odpowiedzi. Prawda jednak jest taka - co pokazuje opowieść o Kuropatkach - że dzieci widzą i słyszą więcej, a niedopowiedzenia jedynie budzą niepokój. W tej warstwie książka jest też nauką dla nas, rodziców, którzy towarzyszą dzieciom w lekturze. I jest to nauka bardzo uniwersalna.

Historia przedstawiona w książce jest ciekawa i tajemnicza, interesująca dla młodego odbiorcy, a choć dotyka tematów trudnych i ważnych, dostosowana została do wrażliwości i percepcji odbiorcy. Im starszy i bardziej świadomy czytelnik, tym więcej znaczeń w niej odnajdzie, ale już w tej najbardziej oczywistej warstwie jej przesłanie jest czytelne. "Wojna..." to historia o potrzebie niesienia pomocy, o szacunku dla drugiego człowieka, uważności na cierpienie wokół nas. O tym, jak wielkie znaczenie mają niewielkie gesty zwykłych ludzi. I właśnie dziś to przesłanie jest jeszcze bardziej aktualne.

W obecnej sytuacji, gdy na terenie naszego sąsiada toczy się wojna, a do Polski napływa fala uciekających przed wojną ludzi, tym ważniejsza jest lekcja płynąca z lektury. Bo ta książka nie tylko skłania do refleksji, ona uwrażliwia na cierpienie i pokazuje, jak ważne jest działanie. Każde działanie. Do tego nam, dorosłym, uświadamia, że nie możemy pozostawiać sprawy bez komentarza. Nasze dzieci widzą i słyszą więcej, niż nam się wydaje, ale bez naszego przewodnictwa zagubią się w niepewności i niepokoju. Musimy być uważni na ich potrzeby i nieustannie oraz świadomie z nimi rozmawiać. Jednocześnie nie możemy zapomnieć o tym, co działo się na granicy białoruskiej nie tak dawno temu i jak ludzie starali się pomóc, mimo że w tej pomocy nikt ich nie wspierał. "Wojna w Kuropatkach" na zawsze pozostanie już świadectwem tamtych wydarzeń.

Kiedy dostałam od wydawnictwa tę książkę do przeczytania, jeszcze przed drukiem, nie myślałam, że temat może być jeszcze bardziej aktualny. Że temat uchodźców może być jeszcze bardziej palący i że wojna będzie toczyć się znacznie bliżej naszych granic. W chwili, kiedy piszę tę recenzję, Europa wstrzymuje oddech, a słowo "wojna" odmienia się w domach i szkołach przez...

Z mroku nocy wyłania się światło. Jest zielone. W kolorze nadziei. To światło jest drogowskazem, obietnicą, przejawem empatii i życzliwości. To światło, które oznacza człowieczeństwo.

Dziś media o tym milczą skoncentrowane na innych tematach, dziś i my o tym nie pamiętamy, bo łatwo wychodzi nam zapominanie o tym, co niewygodne. Ale w przygranicznych lasach wciąż koczują ludzie…

Trudne tematy są przez wielu spychane na margines podczas rozmów z dziećmi. Lubimy tworzyć bańki idealnego świata, jednak on taki nie jest. Daleko mu do ideału, a ból, cierpienie, niesprawiedliwość i zło mają się w nim dobrze. Jednak seria „Wojny dorosłych historie dzieci” ukazująca się nakładem @wydawnictwoliteratura nie ucieka od trudnych tematów.

„Wojna w Kuropatkach” Katarzyny Ryrych porusza wciąż aktualny temat migrantów próbujących przetrwać na polsko-białoruskim pasie przygranicznym. Robi to w sposób wyważony, z empatią, wrażliwością i szacunkiem do każdego. Nie epatuje drastycznymi opisami, nie ocenia i nie narzuca opinii. Pokazuje rzeczywistość przygranicznych wiosek i miast.

Akcja książki rozgrywa się w lecie, gdy Mela i Ada przyjeżdżają do babci na wakacje. Dziewczynki lubią wieś z jej dobrodziejstwami – jeziorem, lasem bogatym w owoce i grzyby. Jednak w tym roku jest inaczej. Spokojna dotąd wieś spowita jest niepokojem, a Mela wyraźnie wyczuwa w powietrzu napięcie i tajemnicę. Powoli odkrywa ją dzięki sąsiadowi zza płotu – Frankowi. Razem angażują się w pomoc migrantom, na tyle na ile mogą.

To delikatna i stonowana opowieść, w której wiele dzieje się w warstwie emocjonalnej. Tytułowa wojna nie przybiera formy konfliktu zbrojnego, ale i ona odciska silne piętno na życiu ludzi, którzy mimowolnie zostali w nią wciągnięci. To też wojna, która rozgrywa się w sercu i sumieniu każdego człowieka, pomiędzy angażowaniem się w pomoc, a staniem obok.

I chociaż czyta się ją jak opowiastkę na dobranoc, to nie można zostawić jej bez komentarza. Ona otwiera drogę do poważnej rozmowy z dzieckiem o tym, co dzieje się tuż obok nas.

Historię uzupełniają utrzymane w mrocznych szarościach ilustracje Sylwii Szyrszeń. Jednak sama książka nie jest mroczna, tli się w niej wiele nadziei i ludzkiej dobroci.

Z mroku nocy wyłania się światło. Jest zielone. W kolorze nadziei. To światło jest drogowskazem, obietnicą, przejawem empatii i życzliwości. To światło, które oznacza człowieczeństwo.

Dziś media o tym milczą skoncentrowane na innych tematach, dziś i my o tym nie pamiętamy, bo łatwo wychodzi nam zapominanie o tym, co niewygodne. Ale w przygranicznych lasach wciąż koczują...

Książka z cyklu „wojny dorosłych – historie dzieci”, porusza trudny i bolesny problem jakim jest emigracja. Codziennie na całym świecie, rodziny zmuszone są do tego, aby pozostawić własny dobytek i uciekać przed prześladowaniami i konfliktami zbrojnymi.

Afganistan, Somalia, Libia, Pakistan, Erytrea, Jemen czy Iran, to tylko niektóre z państw, stosujących terror wobec innowierców (głównie chrześcijan),gdzie prawo stoi ponad ludzkim życiem…

Autorka skupia się na historii, która dzieje się w niewielkiej miejscowości, tuż przy granicy z Białorusią. Choć z pozoru życie wygląda tam normalnie, dorośli robią zakupy, dzieci bawią się w piaskownicy; to jednak trwa tam nieustanna wojna.

Wojna o życie, wojna o przetrwanie, walka o człowieczeństwo.

Lektura przeznaczona jest dla starszych dzieci, myślę, że warto rozmawiać z nimi i podejmować również tak ważne tematy.

Polecamy!
wopisie.pl

Książka z cyklu „wojny dorosłych – historie dzieci”, porusza trudny i bolesny problem jakim jest emigracja. Codziennie na całym świecie, rodziny zmuszone są do tego, aby pozostawić własny dobytek i uciekać przed prześladowaniami i konfliktami zbrojnymi.

Afganistan, Somalia, Libia, Pakistan, Erytrea, Jemen czy Iran, to tylko niektóre z państw, stosujących terror wobec...