Rewelacyjny komiks, przepięknie ilustrowany (Civello to prawdziwy mistrz). Klimat opowieści przywodzi na myśl stare fantasy, takie jak np. film Willow do którego mam wielki sentyment jeszcze z czasów dzieciństwa. Historia może stanowi klasyczną opowieść walki dobra ze złem i nie ma tu zbyt wielu zaskoczeń, ale to właśnie ten klimat i nastrojowość całego komiksu robią robotę. No i oczywiście ilustracje, z których każda jest osobnym dziełem sztuki.

Rewelacyjny komiks, przepięknie ilustrowany (Civello to prawdziwy mistrz). Klimat opowieści przywodzi na myśl stare fantasy, takie jak np. film Willow do którego mam wielki sentyment jeszcze z czasów dzieciństwa. Historia może stanowi klasyczną opowieść walki dobra ze złem i nie ma tu zbyt wielu zaskoczeń, ale to właśnie ten klimat i nastrojowość całego komiksu robią...

Komiks jest niezwykle pojemną dziedziną sztuki, w której każdy czytelnik odnajdzie własną niszę. Ilustrowana powieść Korriganie spodoba się zarówno zaawansowanym wielbicielom gatunku, jak i osobom, które fascynuje szeroko pojęta fantastyka. Korriganie przeniesie Cię w baśniowy świat, w którym - za sprawą przypadku - rozpoczyna się walka dobra ze złem.
Irlandia, prowincja Ulster, rok 1100. Mała Luaine wraz z rodzicami i dziadkiem powraca z podróży do rodzinnej wioski. Zapadający zmrok, szalejący sztorm oraz rzęsisty deszcz sprawiają, że rodzina gubi drogę do domu. Noc Samhain, podczas której granice pomiędzy światem duchów i ludzi ulegają zatarciu, zapada nad urwistym klifem, nad którym biegnie jedyny trakt. Osuwające się kamienie spychają wóz wraz z rodziną w przepaść. Ojciec dziewczynki ginie na miejscu. Jej dziadek i matka zostają uprowadzeni przez podobne do gremlinów stwory - klan Mrocznego Lasu. Luaine udaje się ukryć. W tym samym czasie dwóch przedstawicieli klanu Korriganów, Eolas i Emer, kierowani ciekawością, przekraczają granice światów. Ryzykując własne życie oraz los całej wioski, ratują dziewczynkę. Przyjdzie im zmierzyć się z niejednym wyzwaniem...
W skład polskiego, zbiorczego wydania wchodzą następujące księgi: Dzieci Nocy, Wojownicy Ciemności, Plemię Danann oraz Pan Chaosu.
Fabuła komiksu oscyluje wokół stosunkowo prostej historii, której nadrzędnym motywem jest wspomniana już walka z demonami. Odnajdujemy tu sporo analogii do klasycznych baśni, w których mocno rysuje się dychotomia dobra i zła. Akcja toczy się niezwykle wartko; podążając tropami Luaine i Korriganów, znajdziemy się w prastarej puszczy, na wodach oceanu, by zakończyć podróż u podnóża góry, w której skrywa się personifikacja prastarego zła. Będziemy towarzyszyć bohaterom w ogniu walki oraz obserwować z lotu ptaka sceny ich ucieczki.
Mankamentem opowieści są mało wyraziści bohaterowie. Eolas, Emer i Luaine nie udźwignęli roli postaci wiodących; ich kreacje rozmywają się mocno na tle zarówno wydarzeń, jak i fantastycznych stworzeń. Pozostałe postaci, jak choćby Medh Maeb (wilkołak),Arianrod (wojownik),Fintan (mag),Abacc, Turmac, Stagar (wysłannicy i synowie zła) czy Ferg (rusałka) przedstawiają stosunkowo wąski wachlarz emocji. Ciekawy jest wątek zemsty Medh Maeb na jej braciach oraz postać głównego antagonisty - demona Balora.
Konstruując uniwersum magicznego świata, scenarzysta oparł się nie tylko na elementach kultury celtyckiej; odnaleźć tu można nawiązania do twórczości Tolkiena (kopalnie łudząco przypominające drążone przez krasnoludy),jak również filmu - Willow (ród Danann) czy Gumisie (dialogi przypominające do złudzenia umizgi ogrów). To ostatnie może wynikać wprost z tłumaczenia; nie czytałam komiksu w oryginale. Motyw trzeciego oka Balora zaczerpnięto ewidentnie z teorii czakr; umożliwia ono demonowi opanowany do perfekcji wgląd w dusze i myśli ofiar.
Tym, co wyróżnia komiks na tle innych, podobnych mu historii, jest szata graficzna. Poszczególne plansze przygotowano z wielką dokładnością, a wiele z nich przywodzi na myśl obrazy mistrzów malarstwa flamandzkiego. Każdy kadr dopracowano pod względem szczegółów. W niektórych miejscach ta drobiazgowość nieco przeszkadza, wprowadzając lekki chaos - szczególnie w scenach batalistycznych. Postaci przedstawiono w sposób różnorodny, nietuzinkowy, gdzieniegdzie z fotograficzną wręcz dokładnością. Z całą pewnością grafik posiłkował się technikami cyfrowymi podczas kolorowania większości szkiców. Część z nich wygląda na tradycyjną kreskę i ta niejednolitość zdecydowanie mnie razi. Tym bardziej, że klasyczne ilustracje pojawiają się dopiero pod koniec albumu. Brak w tym konsekwencji.
Komiks kierowany jest do dorosłych odbiorców. Nie jest on co prawda drastycznie brutalny, ale napotkać można roznegliżowane kobiece ciała oraz obrazy zwłok. Pojawia się w nim również zapowiedź zbiorowego gwałtu na przyrodniej siostrze. Jak przystało na ilustrowaną baśń, obrazy nie są szczególnie odstręczające, ale oddziałują na wyobraźnię.
Na końcu fantastyczny dodatek w postaci obszernej, świetnie narysowanej galerii postaci.
Czy dobro zwycięży? Przekonajcie się sami. Korriganie to idealna lektura na długi, zimowy wieczór.

Moja ocena: 7/10

TECHNIKALIA:
Tytuł: Korriganie
Scenariusz: Thomas Mosdi
Rysunki: Emmanuel Civiello
Tłumaczenie: Anna Winiarska
Wydawnictwo: Studio Lain
Typ oprawy: twarda
Papier: kredowy
Data premiery: 13 wrzesień 2021
ISBN-13: 9788395855467
Liczba stron: 220
Wymiary: 210×295 mm

Komiks jest niezwykle pojemną dziedziną sztuki, w której każdy czytelnik odnajdzie własną niszę. Ilustrowana powieść Korriganie spodoba się zarówno zaawansowanym wielbicielom gatunku, jak i osobom, które fascynuje szeroko pojęta fantastyka. Korriganie przeniesie Cię w baśniowy świat, w którym - za sprawą przypadku - rozpoczyna się walka dobra ze złem.
Irlandia, prowincja...

Korriganie, Korriganie! W wielkie wprawili mnie zakłopotanie.

W materiałach poświęconych Korriganom jak mantra powtarzane są dwa słowa - Dark fantasy. Powiadają nawet że Dark przez wielkie "De". Potwierdzam więc - Korriganie to Dark fantasy dla dojrzałego odbiorcy, mroczna, brutalna opowieść przywołująca skojarzenia z takimi produkcjami filmowymi jak Willow czy Legenda.

Dlaczego akurat powyższe? Ano dlatego że głównym nośnikiem fabuły jest irlandzka dziewczynka Luaine, ocalona przed nikczemnymi Clurichaunami, przez dwóch niepozornych Korriganów - Eolasa i Emera. Podobnie jak znana z Willowa Elora Danan (notabene pojawiające się w Korriganach plemię ludzi to Tuatha De Danann) odnaleziona przez Nelwynów, także Luiane, ścigana przez okrutnych prześladowców wyrusza w długą, pełną przygód i niebezpieczeństw podróż.

Legendę wspomniałem głównie za sprawą niezapomnianego Władcy Ciemności, znanego też jako Darkness, pragnącego sprowadzić na świat nieprzeniknioną i wieczną ciemność. W Korriganach tym nieskończenie złym jest Balor, Balor przeklęty. Spętany potężnym zaklęciem i uwięziony w ponurym zamczysku. Balor który w poszukiwaniu środka umożliwiającego przełamanie mocy starożytnego egzorcyzmu zwraca uwagę na małą dziewczynkę...

Opowieść rozpoczyna się pierwszego listopada 1100 roku, w Irlandii, w prowincji Ulster. Podczas chłostanej podmuchami wichury, smaganej strugami deszczu nocy Samhain, poznajemy Luiane, jej rodziców i dziadka. W drodze powrotnej do domu, rodzina traci orientację w terenie, aura nie sprzyja, a magiczna noc Samhain rozwiera bramy innego świata...

Jak widać Korriganie zapowiadali się świetnie. Sprawili mi jednak rozczarowanie którego się nie spodziewałem.

Pierwszym zarzutem który stawiam scenariuszowi Thomasa Mosdi, jest brak zdecydowanego i przekonującego głównego bohatera/ bohaterki. Luaine mimo bohaterskich czynów nie radzi sobie z udźwignięciem tej roli. Buty wodzireja przywdziewa więc Eolas, Emer pozostaje bierny, ogranicza się do wykonywania poleceń i wypowiadania mało istotnych kwestii. Eolas i Emer to właśnie tytułowi Korriganie. Okładkowy blurb opisuje ich jako "istoty będące skrzyżowaniem krasnoludów z czarownicami". Z fabuły jasno wynika że Korriganie nie praktykują magii. Nie wiem więc skąd pomysł na "czarownice", obok krasnoludów bardziej adekwatne byłyby niziołki lub karły.

Potężnych wojowników i wojowniczek, magów i czarodziejek nie brakuje, są to jednak postacie drugo i trzecioplanowe. Pierwsze skrzypce grają Luaine, Eolas i Emer, a ich gra nie porywa.

Drugim nie mniej poważnym zarzutem jest przewidywalność samej historii. Wszystko odbywa się według utartych gatunkowych schematów walki dobra ze złem. Pod tym względem Korriganie nie zaskakują.

Czary goryczy dopełniają buble skutecznie zaburzające immersję. Tak przynajmniej było w moim przypadku.
Przykładowo jeden ze sługusów plugawego Abacaa wypowiada taką oto kwestię: "Abacc niedługo się pojawi i nie będzie zadowolony, jeśli będzie musiał czekać żeby rozpiąć rozporek." Pomijam kwestię historii spodni i ewolucji ich kroju. W kontekście goblinopodobnych Clurichaunów brzmi to niedorzecznie. Kiedy indziej wspomniany wcześniej Abacc zwraca się do Balora per " Wasza najmroczniejsza mość!". Tego typu komediowe zwroty bardziej pasują mi do historyjek o Gumisiach i urzekających rozpraw ogra Toadiego z księciuniem Ightornem, niż pełnej przemocy i okrucieństwa opowieści, w której nie brak nawet sceny zbiorowego gwałtu, popełnionego przez demonicznych braci na przyrodniej siostrze.

Nie znam oryginalnego tekstu, nie mogę więc poddać przekładu obiektywnej ocenie. Studio Laine ma jednak sporo za uszami, co już wielokrotnie udowodnili w swoich publikacjach.

Czas rzucić na szale wagi oprawę graficzną, która jest zdecydowanie najjaśniejszą stroną Korriganów. Malarski styl Emmanuela Civiello czyni niemal z każdego kadru, drobnego nawet detalu, małe arcydzieło. Małe dosłownie i w przenośni, bo jednak do absolutnego szczytu jeszcze daleka droga. Niemniej jednak realistycznie przedstawione postacie, drobiazgowo szczegółowe elementy architektoniczne, czy odmalowane z epickim rozmachem, spektakularne sceny batalistyczne stanowią prawdziwą ucztę dla oczu. Wszystko to głęboko nasycone mroczną paletą barw. Pomimo ponurej stylistyki nie brakuje także obrazów "czystych", tchnących świeżością i rozświetlających mrok panujący na stronach komiksu.

Jedynym mankamentem jest zamieszanie w dynamicznych scenach walki. Duże nasilenie szczegółów przekłada się na chaos, zupełnie jakby autor tracił kontrolę na poszczególnymi elementami pojawiającymi się w konkretnym ujęciu. Mam na myśli głównie kończyny i fragmenty oręża.

Warstwa graficzna nie czyni jednak dzieła kompletnym. Gdyby tak było Korriganie zasługiwali by na 8 - rewelacyjna, w dziesięciostopniowej skali. Z uwagi jednak na wymienione wcześniej wady ocena musi być niższa.

Ważąc więc niedostatki głównych bohaterów, przewidywalność i prostotę scenariusza, oraz wspaniałą oprawę graficzną, zdecydowałem się ostatecznie na 6 - dobra. Do Korriganów już nie powrócę, a tego o powieści bardzo dobrej, lub lepszej bym powiedzieć nie mógł.
Korriganie mnie nie porwali. Stąd więc zakłopotanie, że tytuł z wielkim potencjałem sprawił ostatecznie niemałe rozczarowanie.

Korriganie, Korriganie! W wielkie wprawili mnie zakłopotanie.

W materiałach poświęconych Korriganom jak mantra powtarzane są dwa słowa - Dark fantasy. Powiadają nawet że Dark przez wielkie "De". Potwierdzam więc - Korriganie to Dark fantasy dla dojrzałego odbiorcy, mroczna, brutalna opowieść przywołująca skojarzenia z takimi produkcjami filmowymi jak Willow czy...

Początek albumu przenosi nas do północnej Irlandii, a dokładniej do prowincji Ulster roku pańskiego 1100. Poznajemy wtedy młodą bohaterkę o imieniu Luaine i jej rodzinę, którzy zmagali się z niezbyt przyjemną pogodą podczas podróży. Niespodziewanie zostają oni napadnięci przez dziwaczne stwory. Okazuje się bowiem, że znaleźli się oni w nieodpowiednim miejscu o nieodpowiednim czasie. Bowiem według starych legend co jakiś czas zostaje otwarte przejście pomiędzy dwoma różnymi światami i do naszej rzeczywistości wdzierają się fantazyjne stwory. W wyniku napaści, jej ojciec zostaje zamordowany, a matka i dziadek porwani przez mroczną bestię. Ratunkiem dla młodej bohaterki okazują się tytułowi Korriganie - istoty przypominające krasnoludy i potrafiące korzystać z magii. Wraz z nimi Luaine będzie musiała szybko odnaleźć się w nowej rzeczywistości, szczególnie jeśli będzie chciała uratować swoich bliskich.

Cała recenzja na:

https://gameplay.pl/news.asp?ID=133347

Początek albumu przenosi nas do północnej Irlandii, a dokładniej do prowincji Ulster roku pańskiego 1100. Poznajemy wtedy młodą bohaterkę o imieniu Luaine i jej rodzinę, którzy zmagali się z niezbyt przyjemną pogodą podczas podróży. Niespodziewanie zostają oni napadnięci przez dziwaczne stwory. Okazuje się bowiem, że znaleźli się oni w nieodpowiednim miejscu o...

Ależ ten komiks jest przepięknie narysowany. Prawdziwa uczta dla oczu.
Mroczna, pełna magii opowieść o innym świecie do którego trafia mała dziewczynka.
Do świata w którym panuje okrutny mag.
Z niesamowitą przyjemnością czytałam ten komiks. Nie tylko przepiękna kreska, ale także interesująca historia.
Bardzo polecam. Przepiękne dark fantasy.

Ależ ten komiks jest przepięknie narysowany. Prawdziwa uczta dla oczu.
Mroczna, pełna magii opowieść o innym świecie do którego trafia mała dziewczynka.
Do świata w którym panuje okrutny mag.
Z niesamowitą przyjemnością czytałam ten komiks. Nie tylko przepiękna kreska, ale także interesująca historia.
Bardzo polecam. Przepiękne dark fantasy.

Niedzielne czytanie Korrigans. Bardzo mi się podobał. Jeden z najlepszych albumów Studia Lain w mojej kolekcji. Trochę Niekończącej się opowieści, trochę celtyckich mitów, wymieszane z Labiryntem Jima Hensona i Władcą Pierścieni, ale mocniejsze, bardziej mroczne i nie dla dzieci. O ile Zygfryda mógłbym polecić każdemu jako bardziej familijne fantasy, to Korriganie lubią epatować nagością, przemocą, mrokiem i realistycznym rysunkiem. Historia ta zawiera kilka oklepanych motywów czyli są niziołki, ładni dobrzy ludzie, ci źli to kreatury, zamek z mrocznym panem, armia orków, nazgule, jest dziecko z mocą, finałowa bitwa itd. Czyli taki Władca Pierścieni, ale jakby inaczej bowiem dodano krew, kosę pod żebro, cycki i jakiś gwałcik też się znajdzie. Szkoda, że w środku nie ma pozostałych trzech okładek poszczególnych zeszytów, a są tylko jakieś słabe kwadraciki na białym tle. Zawsze bardzo na to zwracam uwagę, żeby między zeszytami (lub przynajmniej pod koniec) wydrukowano okładki. To dla mnie integralna część komiksu.

Niedzielne czytanie Korrigans. Bardzo mi się podobał. Jeden z najlepszych albumów Studia Lain w mojej kolekcji. Trochę Niekończącej się opowieści, trochę celtyckich mitów, wymieszane z Labiryntem Jima Hensona i Władcą Pierścieni, ale mocniejsze, bardziej mroczne i nie dla dzieci. O ile Zygfryda mógłbym polecić każdemu jako bardziej familijne fantasy, to Korriganie lubią...

https://salomonik.eu/blog/przeczytane/3172-korriganie

https://salomonik.eu/blog/przeczytane/3172-korriganie